40 روز من در ایران یک زن محجبه بودم. ماری سایکل توریست فرانس

40 روز من در ایران یک زن محجبه بودم. ماری سایکل توریست فرانسوی

ماری باتفاق شوهرش در مهرماه 2012 میلادی و 1391 از طرف مرز بازرگان با دوچرخه واردایران شدند.مهربانی و مهمان نوازی مردم ایران برایشان غیر منتظره بود.در رکابزنی ترکیه بعداز بایبورت نزدیک دامنه های کپ داغی ترکیه با آنها آشنا شدم.من چند هفته جلوتر از آنها به ایران رسیدم.تا در یک روز غیر منتظره ،آنها در میانه مهمان ما شدند.

بعداز آنها کیوین سایکل توریست ایرلندی در میانه مهمان ما بودند.همراهی آنها در سفر به دبی با کشتی ،باعث شد در آخرین لحظه خروج از ایران یک پیام تشکر احساسی بفرستند.که بابت آن پیام چند روز غمگین بودم.

در خاطراتش به 40 روز محجبه بودن در ایران افتخار می کرد.تا من هم ترغیب بشوم این مطلب را تهیه کنم.

ادامه نوشته

با تیم ،سایکل توریست انگلیسی به طرف شارجه

از او در خاطراتم یاد کرده بودم.اما آدرسی که از او داشتم.در دستم نبود.با او در کشتی به طرف شارجه امارات آشنا شدم.سایکل توریست انگلیسی بود.از مهربانی مردم ایران زیاد تعریف می کرد.قرار بود.بعداز امارات از طریق هندوستان دور دنیا را رکاب بزند.

اتفاقی اورا پیدا کردم.و این عکس را از او گرفتم.برایش آرزوی موفقیت دارم

ادامه نوشته

کشک هم بازار دارد

یکی از دوستان جدیدم هست.صبحانه در کنار تاکسی تلفنی مهمانشان بودم.نمایندگی خرید کشکهای میانه را در سرچشمه دارد.انواع و اقسام کشکها را می توان در مغازه اش پیدا کرد.با دیدن دنیای کشک در میانه جا خوردم.اما کار خوبی است.این کشکها برای تحویل به کارخانه ها ،خریداری می شود.

 

ادامه نوشته

دررکورد دوچرخه سواری روی آب،شما هم سهیم شوید

در مردادماه 93 نیمه اول این ماه بعداز اتمام ماه مبارک رمضان قصد دارم بادوچرخه سدآیدوغموش را با دوچرخه آبی رکورد بزنم.اگر شرایط فراهم شد.احتمالا یک هفته شبانه روز با دوچرخه روی آب خواهم بود.تمام شرایط را پیش بینی کرده وآماده این حرکت هستم.

برای ایده جدید از بطرهای های آب معدنی یک و نیم لیتری استفاده خواهم کرد.یدکی همراه دوچرخه خواهد بود.که شبها روی آن استراحت خواهم کرد.لذا از تمام هم وطنان بخصوص همشهری های میانه ای خواهشمند هستم در این راه بزرگ به ما بپیوندند.و با نوشتن نام خود روی بطری خالی آب معدنی و اهداء آن در این کار بزرگ سهیم شوند.حتما در انجام این رکورد و مقدمه چینی آن خاطراتم را خواهم نوشت.و در این خاطرات نام تمام عزیزان را ثبت خواهم کرد.

تعداد بطری یک و نیم لیتری:320 عدد بال عقب و جلو دوچرخه و 456 عدد زیر یدک محل استراحت

محل اهداء بطری خالی آب معدنی یک ونیم لیتری:

میانه:روبروی کلینک نصر،چاپ پارسا،آقای مرادی

تلفن:  [phone]

 

 

 

ادامه نوشته

سباستین سایکل توریست آلمانی ، ببخشید

روز چهارشنبه قرار بود.برای آوردن مسافر به خروجی اتوبان در مسیر میانه به زنجان ، بروم. دیر شده بود.تا با سرعت خودم را به این خروجی برسانم.در راه بین روستای کلوچه خالص و سرچم یک سایکل توریست را دیدم.نتوانستم توقف کنم.هوا خیلی گرم بود و باد مخالف هم به طرف میانه می وزید.بنابراین ،کار این دوچرخه سوار خیلی سخت بود.در راه همه اش به فکر مصیبتها و عذابهای این دوچرخه سوار بودم.بعداز سوار کردن مسافرها که دو نفر همشهری بودند و از جنوب می آمدند.گویا گرمای مهر و محبت جنوبی ها را با خود داشتند.

درحین برگشت سه راهی کاغذکنان ،از آنها اجازه گرفتم.تا از بوفه هتل مقداری وسایل برای دوچرخه سواربخرم.آنها هم با تایید نوشیدنی های سرد،توقفم را راحت کردند.اما موقع حساب کردن وسایل اجازه ندادند.حساب کنم.به آنها گفتم.من این وسایل را برای دیگری می خرم.بازهم نگذاشتند حساب کنم.آهسته به طرف میانه در حرکت بودیم.دو طرف جاده را بر انداز می کردیم.تا مبادا از دیدمان بیفتد.تا اینکه بعداز خروجی سرچم اورا دیدیم.انصافا هوا خیلی گرم بود.امکان نداشت.در این مسیر از نوشیدنی های سرد استفاده کند.خیلی ناراحت بودم.اگر مسافر نداشتم.حتما به او خیلی کمک می کردم.

توقف کردم.و از اینکه ایران را برای رکاب زدن انتخاب کرده بود.تشکر کردم و خوش آمدگویی گفتم.در مورد مهربانیهای مردم ایران و دوستان صحبت کردم.او دوست خوبمان ، آقای اکبر نقدی را در مرند ملاقات کرده بود.در مورد حمایت دوستان در شهرهای دیگر هم صحبت کردم.و از اینکه مارا جهت میزبانی در میانه خبر نکرده بود.گلایه کردم.این ملاقات خیلی فانتزی و با عجله بود.چرا که بعداز آن خیلی ناراحت شدم.که خوب مهمان نوازی نکردیم.

تا اینکه شب این پیام آمد.تا بر ناراحتی ام بیشتر افزوده شود.

dear hosein,thank you for the unexpected meeting and the fantastic drinks.it was the best possible gift in that moment.sebastian

من هم جواب دادم.تا تا صبح بابت این کوتاهی در مهربانی بیشتر خوابم نبرد.چرا که باد مخالف و هوای گرم اورا تا زنجان آزار می داد.

شماره تلفن این دوست محفوظ است.دوستانی که در مسیر دوست دارند.کمک کنند.مادر خدمت هستیم.09148940828

 

 

ادامه نوشته

داش مشدی های سرچشمه

سرچشمه یکی از محله های قدیمی شهر میانه هست.تا چند سال پیش شاهراه روستاهای جنوب میانه بود.بدلیل نزدیکی به بازار قدیم و امام زاده میانه تردد هم شهریان در این محله همیشه زبانزد بوده است.کلا چهره پر نشاط و شادابی دارد.

 

ادامه نوشته

نفس دیگر در جای خلوت

مدتی بود.خیلی قاطی کرده بودم.فشارها و استرس شکنجه های اماراتی ها هنوز عذابم می داد.من که خیلی اجتماعی بودم.حس می کردم.آخرین نفس هایم در زندگی هفت ساله در آذربایجان رقم می خورد.هرچند افتان و شکسته دنبال برنامه جدیدم هستم.اما باید دنبال راه گریز می گشتم.از نظر مالی هم زیر فشار بودم.برای برنامه جدیدم باید کمی به فکرهزینه هم می بودم.

لذا تصمیم گرفتم.در یکی از آژانس های میانه اوقات فراغت را پر کنم.خدا لطف کرد.در جمع دوستانی قرار گرفتم که از لحظه ورودم تلاش داشتند.خصلتهای زیبای انسانی را زنده کنند.عمو طهماسب و عمو مهدی و بقیه دوستان سنگ تمام گذاشتند.جای خوبی را انتخاب کرده بودم.

درست از 21 خردادماه وارد آزانس تاکسی تلفنی سهند در سرچشمه میانه شدم.تا در این مسیر هم به تجربیات خود اضافه کنم.و خوشحال چنین جمعی با مسافران مهربانش باشم.

 

ادامه نوشته

ساختن فیلم مستند78 روز در مخوف ترین زندانهای جهان

از بچه گی خیلی به فیلم هایی که در موضوع زندان بودند.علاقه داشتم.وارد شدن به این موضوع یک حلاوت خاصی دارد.نا خودآگاه قسمت شد.زندانی یکی از قصه های این فیلم ها باشم.تا خودم را با نقش های این فیلم ها درگیر کنم.یکی از دوستان ،کارگران فیلم های سینمایی، یک خبر جدیدی را به من داد.او داستان ها و وبلاکم را دیده بود.خیلی علاقه داشت.از نزدیک مرا ببیند.قرار شد در سفر تهران خدمت این هم وطن برسم.روی خاطراتم با دوستانش کار می کند.تا اگر شرایط جور شد.از آن یک فیلم بسازد.اگر چنین کاری صورت بگیرد.خستگی این هفت سال سکونت در آذربایجان و عذابها و درد و رنج های رکوردها و سفرهایم،از تنم بدرخواهند شد.

 

 

 

ادامه نوشته

پیچ های آچاچی و پل شکسته پلدختر، با همه سرسبزی ها و چشمه هایش هرگز وصیت او را هنگام حریق نشنید.

«جامعه شناسی ریاکاری» و حکایت جان دادن سه قهرمان قدیمی

 

 

نویسنده: ابراهیم افشار

1ـ نه سن و سالم به دوران میرمهدی خان رسید که وقتی سوار دوچرخه بود و داشت در خیابان جمهوری طهران با رویای صادقه آکروبات باز کردن همه جوانان هفتاد ساله پیش ایران، پا میزد، یک تاکسی خردجل او را از پشت زیر گرفت و پایش را شکست و همان پاشکستگی چهل روز پدر ورزش های نوین ایران را در بستر انداخت و پشت بندش عزرائیل یقه اش را گرفت که برود.
نه سن و سالم به تشکچه ای پشمی قد داد که روزهای پایانی عمر میرمهدی خان ورزنده، نک ونال های او را نه از بابت درد که از باب نگرانی از عدم توسعه ژیمنازیوم و شناگری و ورزندگی و وارستگی جوان های برازنده ایرانی تحمل کرد و آخ نگفت. پدربزرگی که اکنون باید مجسمه هایش وطن را زینت می داد بی آن که به اندازه نفس ها و قدم ها و خوشفکری ها و شماتت شنیدن هایش در راه مدرنیزه کردن ورزش ایران قدر ببیند، روی همان تشکچه جان داد و ورزش بی پدر ما البته مادران جدیدی پیدا کرد که دیگر برای گسترش ورزش، به عینه توی خیابان جمهوری، از ترس شوفرها و حمال های بی ملاحظه، رکاب نمی زدند.
مرگ میر مهدی خان البته تراژیک نبود. حداقل به اندازه داغ علیرضا سوگناله نداشت که شصت سال بعد از تمام شدن پدر بزرگ، وقتی توی اتوبوس مسافربری سوخت جز دندان هایش او را نشانه ای نماند. پیچ های آچاچی و پل شکسته پلدختر، با همه سرسبزی ها و چشمه هایش هرگز وصیت او را هنگام حریق نشنید. خطاب به نوزاد و نوعروسش نشنید که چه گفت. درختان هلو، سوختن کامل رعنای «دروازه ها و کتابخانه ها» را دیدند اما نیفتادند از شاخه های سبز، باشرم! دیگر کسی احوال نگریستن و لالایی گفتن به نوزادی را نداشت که بابایی اش وقتی در اتوبوس لکنته می سوخت آخرین تصاویر ذهنی اش را از لپ های کودکش، گل سر عروس نگون بختش، کتاب های قطور پزشکی اش، تورهای عروسانه دروازه های فوتبال و عطر تنباکوی قلیان ستارخان، در جاده تهران- تبریز جا گذاشت. فوتبال صدساله ایران اگر فقط دو دروازه بان تحصیلکرده و روشنفکر داشت لابد یکی اش هم او بود. از فرط فاجعه اما ذهن آدمی می ترسید مجسم کند حتی شکل حادثه را در ذهن بی حصارش. که نکردیم. که نگرستیم. که حتی تحلیل اش هم نکردیم از ترس تجسم واقعه.
این چه عقوبتی بود. برای آن نگهبان نازنین قفس های توری. تحلیل این عقوبت از تجسم حریق گوشت و پوست دروازه بان هم دشوارتر بود؛ تحلیل این نکته که اخلاقگراترین و شرمگین ترین و نجیب ترین گلر تاریخ ایران چگونه با چنین سرنوشتی مواجه شد و چرا.
چرا وقتی عروس و نوزادش را به فرودگاه برد و با هزار مصیبت فقط دو تا بلیت پیدا کرد، آن ها را توی طیاره گذاشت و خود با اتوبوس فکستنی عازم زادگاهش شد. حتی اصرارهای گلین خانوم هم که می گفت ما هم با اتوبوس بیاییم تا جاده و شب پیش تو باشیم اثر نکرد. این چه عقوبتی بود که وقتی اتوبوس آتش گرفت، توان رهایی پیدا نکرد. حتی در آن هنگامه هم به فکر نجات کودکان و پیرانی بود که در قفس وحشی آتش گرفتار بودند. طبیب را سوگندنامه، همچون موی سبیل است. عظمت تراژدی به حدی بود که آدمی را همیشه دور می کرد از دیدار و مصاحبت با عروس سوگوار، یا تماشای یتیمی که حالا دیگر بزرگ شده و به مدرسه می رود. داستان آتش به حدی سوگوارانه بود که حتی کمر پدر را که بی غم ترین داور جهان بود شکست؛ همان که وقتی بازی های پرسپولیس را در دهه های پنجاه و شصت قضاوت می کرد و گاهی که به رسم معمول، نوددقیقه از نودهزار تماشاچی فحش می شنید توی رختکن به کمک هایش می گفت خدا را شکر امروز هم داوری مان بی مشکل تمام شد و هیچ عکس العملی از تماشاچی ها ندیدیم! همان مرد بی خیال مشکی پوش صورت بوکسوری، که همه گمان می کردند دنیا توان از پاانداختن او را ندارد، وقتی شنید رعنای معصومش در حریق وحشی جاده، گرفتار شده و فقط پودری از اندام بلندبالایش به جا مانده، صدای استخوان های کمرش را شنید که تق تق می پوکید. تحمل این آتش، آنگاه به دشواری درک حادثه وصل می شد که می فهمیدی توی فوتبال معاصر، هیچ گلری به پاکی و آقایی اش نمی رسید. پزشک جوان را سوختن، شاید پاک تر کرد. شاید به سیاوش افسانه ها گره خورد. آتش با همه تندخویی ها و درندگی هایش باید پاک تر از آب های جهان باشد. آتش، مادر آب است. آتش علیرضا را نه تنها از دل دوستان و دوستدارانش، بلکه از حافظه این فوتبال حزین و غم پرور هم پاک کرد. اشک های موقتی تمام شد. مثل همیشه. مثل همه شب هفت های همه حادثه های جهان. نمی دانم توی تابوتش چند مشت خاکستر ریختند. نمی دانم دستکش هایش را در کدام گنجه پوسید، اما می دانم هیچکس را توان تحلیل چنین عقوبتی برای چنان گل پسری نبود. گاهی افلاطونیان هم درک کار فلک می گریزند، آن جا که عقل، خود را پنهان می کند از تحلیل واقعه. شاید به همین خاطر است که مادربزرگ ها نعمت «مرگ زیبا» را از همه نعمات هستی، خوشگل تر می دانند. بالأخره هر مادربزرگی، برای خودش افلاطونی است مگر این که «نئوفمینیست» باشد. در آن صورت افلاطون مؤنث تبدیل می شود به معجونی از کفاشیان و باباطاهر و مادام کوری!
2- اگر حسرت میرمهدی خان از یادها گریخت و اگر صحنه سوختن علیرضا نیک مهر تبدیل به تراژیک ترین صحنه تاریخ فوتبال ایران شد، می توان گفت مرگ کاپیتان دهه هفتاد، با همه سوگ پروری هایش، مرگی رهابخش بود. آدمی که نجات بخش همه دردمندان سرراهی بود، گریخته از دیو و دد و یار و دیار، ماه های پایانی زندگی اش را تنها به نازبالشتی تکیه کرد که بغل شومینه بود. مرگ اگر همه را سوگوار می کند او را نجات داد. اویی که دیگر پناهگاهی جز همان نازبالشت و چشم های غمگین بانوی پرتحملش نداشت، وقتی با رنوی فکستنی اش تصادف کرد و همه را به سیاه پوش مهمان کرد خود از همه اندوه های این فوتبال نامرد پرور گریخت.
از روزی که مرگش، همه فروردین های جهان را خراب کرد، یک تصویر ابدی در دوربین مهدی مانده است: در اتاقک له شده رنو، چند تار موی کاپیتان با تکه ای از پوست سرش به آهن سرد چسبیده است؛ این همه آن تراژدی است. مردی که از فرط مهربانی، به دوست و دشمن و مرد و نامرد، به همه نیکوکاران و بدکاران، توان نه گفتن نداشت. تنهایی و تنگدستی روزهای پایانی را وقتی به مرگ پیوند زد، آن همه تمساح ریاکار در مرگش خود را کشتند. همان تمساحانی که اگر در آن روزهای بی کسی، به دادش می رسیدند، شاید اصلاً کاپیتان به پیشواز مرگ نمی رفت.
دیگر از کاپیتان، نه شوت های به یادم مانده، نه آن همه مهربانی بی مرز که نثار همه جور آدم می کرد. آدم برای او آدم بود، حالا هرکس که می خواهد باشد. از او فقط دوچیز مانده، یکی تصویر همان چند تار موی فرفری که با تکه ای از پوست سرش به سقف رنو چسبیده بود و نمی دانم در دوربین مهدی، روانه کدام تاریکخانه شد و دیگری چشم های شبق غمگین اش که پناهجوی بی پناهی بود. در همان یک ماه آخر که چندبار در خیابان شریعتی دیدمش، برای یک مصاحبه بیچاره کننده دل دل می کرد. یک روز می گفت هستم. می خواهم همه این نامردها را که آلاخون والاخونم کرده اند رسوا کنم. فردایش که قرار می گذاشتیم می گفت عمو ولش کن، آخر چه تأثیری دارد این حرف ها و افشاگری ها. جز این که حریم ها از بین برود و جز این که باز دلی بشکنم که دل شکستگی خودم، ما را بس. ماه های آخر چنین گذشت. در سوگواری و بی کسی تمام. گریخته از همه کس و گریزانده شده از خویش.
همان که خنده هایش، رفیق بازی هایش، بساط هایش، سخاوتمندی های وحشتناکش درباره غریبه ها، می توانست از او یک غلامرضا تختی کوچک بسازد، وقتی طشت اش از بام افتاد، دیگر کسی را نداشت. هرکس می گوید در روزهای آخر عمر کاپیتان به او کمک کرده، غلط کرده به گمانم. مزخرف گفته. تنها پناه او یک نازبالشت بود و یک بانوی پرتحمل. من از دیوارهای پردود چیزی نمی گویم. او نیازمند بود. نیازمند به معنای واقعی کلام. نیازش همین بود که حق اش را بدهند. حتی تیم جنوبی هم که در آن وانفسای بی پولی حق اش را خورد، به گمانم بعد از مرگش، مراسم راه انداخت. سر همین چیزهاست که می گویم گاهی مرگ واقعاً لعبت است. نجات بخش است. مرد خرد شده ای که تا دیروز همه درهایش را در دلش می ریخت و طرد می شد، وقتی رادیو خبر مرگش را داد، نبود که محشر را ببیند. حتماً می دانید که تشییع جنازه اش، رکورد عزاداران را شکست. حتماً می دانید که بعد از مرگش چه کردند. این جماعت ریاکار مرده پرست، به یک باره چنان رو عوض کرد که طرد شده دیروز را قدیس کرد. این خصیصه همه جوامع ریاکار است. اشک هایش به خاطر فقدان چهره درگذشته نیست. اعلام برائت است از خویشتن. از این که من دیروز کجا بودم. من دیروز چرا غفلت کردم. او که در همان روزهای نداری آخرین ماه های عمر هم، از بخشش پیراهن اش به رفیق و نارفیق، ابا نمی کرد، واقعاً باید می بود و تشییع جنازه اش را می دید و بعدش می مرد! خیلی جالب است؛ او اگر تشییع جنازه خودش را می دید، دیگر راحت می مرد. کاش آن گاز رنگ ورورفته سال های پایانی عمرش که تنها رفیقش بود زبان باز می کرد و می گفت در چه قفسی گرفتار بود.
بخشندگی، همیشه غیرت می آورد. سخاوت هر یلی از غیرت اوست. حالا بگذر از ایثارهای بی مرز او که برایش فرق نمی کرد به چه کسی می بخشد. تفاوت نمی کرد چشم های آدم مقابل. او غرور آدمیزاد را معیارش می کرد. دیگر راست و دروغ بودن غرور طرف مقابل مهم نبود. مهم نیاز بود. نیاز چشم های هر کس که جلویش را می گرفت.
چه کسی حاضر می شود برای گنده لات مهمان در شهرش که با 5 کیلو تریاک دستگیر شده، غذا و بساط ببرد. از آبرویش بگذرد که برایش مردی دهان باز کرده و دهان مرد بی نجاست است.
3- به گمانم بعضی قهرمانان دیروز ما را خجالتی بودن و بی گارد زندگی کردنشان به کشتن داد. نه گفتن بلد نبودند. اگر فلان هم یتیمی در فلان سفر به کشور عربی، که مواد مخدر مطلقاً ممنوع است و اعدام دارد حشیش هوس کرده، کاری ندارد به پسر سفیر در مهمانی عظیم سفارت بگویی که راستش هوس علف کرده ام! حالا او که نمی داند کاپیتان، علف را برای که می خواهد. از فرط عشقش به مردانگی کاپیتان می رود و به هر مصیبتی است پیدا می کند. که کرد هم. کاپیتان، نه گفتن بلد نبود. حتی وقتی آن 14 نفر یاغی، علیه دهداری، طومار امضا کردند. معلم خدابیامرز، از دیدن هیچ کدام از اسم ها تعجب نکرد الا از تماشای نام همان موفرفری شرمگین که در رودربایستی اخلاقی با هم یتیمی هایش قرار گرفته بود. طفلکی می گفت بابا من دوست ندارم اسمم در لیست تحریمی ها باشد. رویم نشد نه بگویم. همیشه می گفت مانده بودم در امپاس. نه دلم می خواست علیه مربی طومار امضا کنم نه رویم می شد به بچه ها نه بگویم و در مرام کم بیاورم. او مشکلی با دهداری نداشت. مشکل او دل لامصب اش بود که نه گفتن بلد نبود. چارچوب نداشت. رها بود. وحشی بود. این درد همه قهرمانان «مردمدار» ماست که وقتی در روزهای بعد از اتمام عمر قهرمانی، در تنگدستی به سر می برند، توان مواجهه با جمعی را که همیشه نان خور و پای پاتوق و پیاله دار و سفره نشین اش بوده اند، ندارند. برای گشاده دستی های آن غلامرضا و این کاپیتان، هیچ چیز وحشتناک تر از این نبود که در کافه ای یا رستورانی بنشینند و کسی دیگر پول میز را حساب کند. هیچ چیز، خرد کننده تر از این نبود که کسی از آن ها پول دستی بخواهد و نداشته باشند. حالا در این شرایط، آدمی که عمری به دیگران نان داده و حال و حول بخشیده، چگونه می تواند پول دستی بگیرد. از که بگیرد. با کدام چشم بی غرور بگیرد.
4- روزهای پایانی عمر کاپیتان، روزهای تنگدستی و سرخوردگی بود. روزهای چه کنم چه کنم. روزهای دودلی. روزهایی که مرامش اجازه نداد سفره سینه اش را بگشاید و بگوید که چه نامردی هایی می بیند. آن جماعت عزادار، گریه هایشان حلال، اما آن تمساحانی که کایپتان را در آن روزهای زهرماری، طرد کردند و پشت سرش صفحه گذاشتند، چگونه توانستند سیاه بپوشند و بر سر خویش بکوبند. «جامعه شناسی ریاکاری»، باید از مرگ کاپیتان تئوری ها بسازد. مرگ، زیباترین تحفه ای بود که به او رسید اگر دیر می آمد کاپیتان ذره ذره ذره آب می شد. خراب می شد. نمی دانم عکس مهدی از چند تار موی مرده او که با قسمتی از پوست سرش به اتاقک له شده رنو چسبیده بود، کجاست. اصلاً نمی دانم خود مهدی کجاست که وقتی مجتبی زنگ زد تا خبر مرگ را بدهد یک روز تمام عر می زد و ضجه می کشید. راستش نمی دانم آن نازبالشتی را هم که کاپیتان در ماه های آخر عمرش به آن دلبسته بود و تنها تکیه گاهش بود که یک وری می افتاد رویش و گاز پیک نیکی رنگ وررورفته ای هیچ گاه منت بر دست های نازک و چشم های شبق اش نمی گذاشت، کدام سمساری خرید. این چیزها را باید به عنوان افسانه طردشدگی های سخاوتمندترین توپچی کشور توی موزه می گذاشتیم و می گفتیم مرگ اگر گاهی جانگداز است، گهگاهی هم نجات می بخشد دل شکستگان را. ای مرگ بیا تنگ در آغوشم گیر.
منبع: نشریه تماشاگر شماره 49

ادامه نوشته

تماس با فدراسیون دوچرخه سواری( سایکل توریست)

چند مدتی است.که به این فدراسیون زنگ می زنم.تا برای برنامه جدیدم در تابستان 93،حضورا به این سازمان  جهت انجام امور اداری مراجعه کنم.گویا مسئولش یک نفر بیشتر نیست.از قضاهم در گیری زیادی دارند.برای هماهنگی برنامه قزاقستان در گیرند.

احتمال دارد بدون هماهنگی ،مراجعه کنم.اما موفق به دیدارش نشوم.لذا همچنان در روزهای آینده در تماس خواهم بود.به محض موفقیت حتما باز رکوردار خواهم شد.

ادامه نوشته

افول تاریخ ورزش میانه

از بر گزاری تور آذربایجان و گذر از شهر میانه دوسالی می گذرد.اما گویا قرار است.این شهر برای همیشه از این تور حذف شود.دلایل زیادی برای این حذف وجود دارد.که هر کدام شاید در نوع خودش قابل بحث باشد.

اما یک شوخی عامیانه وجود دارد.که در نوع خودش جای کتمان را باقی نمی گذارد.چه از طرف زنجان و چه از طرف تبریز وارد میانه با دوچرخه شوید.سرازیری است.با آغوش باز بدون خستگی شمارا طلب خواهد کرد.اما برای خروج از این شهر می بایست در سربالایی این مسیر انرژی زیادی را مصرف کنی.تا فکر سفر مجدد به این شهردر ذهنت خاموش شود.شاید این دلیل یک شوخی شیرین برای حذف مسیر میانه در تور آذربایجان باشد.تا شاهد افول تاریخ ورزش میانه در این رشته باشیم.

 

 

ادامه نوشته

همچنان در حرکت

سید مسعود طباطبایی پدر سایکل توریست ایران همچنان رکاب می زند.او با آنکه از نظر جسمی مشکل دارد.اما همچنان سرزنده و شاداب در حال رکاب زدن هست.تا به حال در بیشتر شبکه های خبری داخل ایران و خارج از ایران مصاحبه او پخش شده است.او قبلا در شغل هنرپیشه ای هم تلاش داشته است.یکی از افتخارات دوران هشت سال دفاع مقدس افتخار جانبازی را هم دارد.او چند بار با اهداف خیرخواهانه با دوچرخه مهمان آذربایجانی ها بوده است و در شبکه سهندهم خبر او پخش شده است.

 

آدرس سایت:http://www.gpg.ir/

 

برای آشنایی بیشتر با این هم وطن عزیز لطفا مهمان سایتش باشید.و از دیدن تصاویر و فیلمهای او لذت ببرید.

 

 

 

 

ادامه نوشته

فروش لوازم دوچرخه سایکل توریستی

تعداد محدود از ست کامل خورجین و متعلقات دوچرخه با برند آلمانی اورتلیب و همچنین تعداد محدودی از آینه اکبند با مارک فرانسوی زفال

شماره تماس:[phone]

ساعت تماس:18 الی 22

ادامه نوشته

همکاران همراه در تردد هر روزه به طارون کندوان

هرچند تمایلی به سرویس بودن نداشتم.در روز اول هم از بودن سرویس اطمینان حاصل کردم.اما آقای غفاری تغییر محل خدمت داده بود.با یکی از همکاران فندوقلو در این مورد صحبت کردم.این همکارمان در عالم دیگر بودند.خودشان را خیلی بالا می گرفتند.حاضر نبودند.مارا هم همراه خودشان ببرند.شایدهم هم حق داشتند.چرا که سرویس بودن،مشکلات خاصی دارد.که هر آدم صبوری را بی صبور می کند.بالاجبار می بایست با ماشین شخصی خودم تردد می کردم.که با وضعیت جسمی من سازگاری نداشت.این چند ماه را تحمل کردم.در این بین همکاران روستای ساریقمیش هم به من پیوستند.هرچند سرویس نبودم.اما تلاش داشتم.در این راه به باورهای درونی ام پاسخ بدهم.و در حل مشکل همکاران سهیم باشم.انصافا در این مدت به مشکلی برخورد نکردم و وجود این همکاران کمی تسکین آلام و دردهایم شد.

بدینوسیله خوشحالم اعلام کنم.که همکاران آقای کمال کبیری و خانم سعیدی و خانم رفیقی ،از انسانهای بزرگواری بودند.که در این مدت خیلی درس ها در مدت تردد چند ماهه از آنها یاد گرفتم.تا یک روزی در خاطرات مشترک در سیر تردد همیشگی اشتراک مهربانه داشته باشیم.

آقای کبیری با من هم درد بود.شاید گذشته، درس مشترکی را به هر دوما آموخته بود.منتهی من چند پله از آقای کبیری جلوتر بودم.

ادامه نوشته

تشکر از دوستان مجتمع دکتر حسابی چشمه کش(ساریقمیش )کندوان

نزدیک به شش ماه مهمان این دوستان بودم.هر چند دوری محل کار و تردد هر روزه واثرات شکنجه امارات عذابم می داد.اما با بودن در کنار همکاران مجتمع دکتر حسابی و مهربانی آنها کمی این آشفتگی روحی و جسمی ام راتسکین می داد.آنها نیک می دانستند.چطور بر خورد کنند.در این مدت هیچ نامهربانی بر خلاف مجتمع های دیگر از این دوستان ندیدم.

بدینوسیله جادارد از این دوستان تقدیر و تشکر کنم و از نقش خوب آنها در این چند مدت سپاسگزاری کنم.

ادامه نوشته

چند ماه با مردم مهربان روستای طارون کندوان میانه

بعداز آزادی از اول آبانماه 92 از زندان امارات بعنوان سایکل توریست معلم به جرم واهی جاسوسی با 22 سال سابقه کار قرعه فال سرنوشتم برای خدمت به روستای طارون خورد.در طول خدمتم،افتخار داشتم رکورددار تنوع محل خدمت را باز جابجا کنم.هرچند این رکورد در نوع  آب و هوا و ارتفاع هم جای خود محفوظ است.گرمترین نقطه ایران و سردترین محل خدمت با اختلاف نزدیک به 1000 متر از سطح دریا ،تقدیر و سرنوشت زیبایی است.که بر هرکسی نصیب نمی شود.شاید هم به نوعی دیگر رکورد جابجایی محل کار در هر سال در یک آموزشگاه خود شیرینی خاصی دارد.

 

در این بین با مردمان زیادی با فرهنگهای مختلف هم باز یک لطف خدایی بود.در تمام جاهایی که خدمت کرده ام.خوشبختانه خاطرات خوشی را در برخورد با انسانهای مثالی داشته ام.در تمام این روستاها چه در بلوچستان و چه در آذربایجان خیلی مهربانی ها دیدم.شاید این محبتها بوده است.که همیشه وجودم را سرشته کرده است.تا در عهد خود با خالق خود نیکی و مهربانی و حسن خلق را داشته باشم.

 

با وضعیت خیلی شکننده ای بعداز آزادی به روستای طارون ابلاغ گرفتم.از این باب که همکار خوبم که چند سال پیش افتخار سلام و علیکی را داشتیم.کمک کرد.تا خیلی زود با مردم این روستا صمیمی شوم.هرچند فامیلهای پسر خاله ام در این روستاهم کمک بزرگی کرد.تا از فاصله ها خیلی بکاهم.

 

در این سال از مردم روستای طارون خیلی مهربانی دیدم.اگر فاصله ها نبود.حتما تا آخر خدمت در این روستا می ماندم.اما گاهی سیاهی روزگار چنین فرصتی را نمی دهد.تا این رکورد ماندن در یک محل را داشته باشم.امسال بالاجبار از این روستا جدا خواهم شد.اما مهربانی و نیکی و انساندوستی این بزرگوران را هر گز از یاد نخواهم برد.می دانم،با کارهایی که به کمک دانش آموزان انجام داده ایم.ماندگاری آنهامحبت این زیبایی لطف خلقت خداوندی را به گرد فراموشی نخواهد سپرد.شاید هم روزی دانش آموزان این روستا به جای بالاتری رسیدند.زحمات مارا بیشتر در این تقابل انسانی به رخ خواهند کشید.

 

 

 

 

 

 

ادامه نوشته

تصاویر واقعی ، رقص شیطان در آتش

این تصاویر را در حین تمیز کردن لوله بخاری مدرسهآوین در پاییز 91 گرفته ام.دنبال اسمی برای این آلبوم می گشتم.تا آن را به این نام انتخاب کنم.

 

ادامه نوشته

اول تصحیح املایی کنید

ازیین چند دانش آموز در روستای ترک ،فقط چهار نفر در درس ریاضی نمره گرفته بودند.بقیه همه پایین تز از ده بودند.برای من نامه ای آمد.تا علت افت این درصد قبولی را اعلام نمایم.خیلی دنبال علت این درصد قبولی بودم.تا اینکه به ذهنم رسیدم .یک کاری انجام دهم.از بچه های دانش آموز خواستم.علت نمره کم گرفتن خودرا در درس ریاضی روی یک کاغذ بنویسند.همه نوشتند.

 

روز بعد مستقیما به اتاق رئیس رفتم.اول رئیس مرا خیلی مورد باز خواست قرار داد.من هم با حوصله گوش کردم.کپی نامه ها را دستش دادم.گفتم بچه ها علت کم گرفتن خود را اعلام کرده اند.نگاهی به نامه ها کرد و گفت این دلیل نمی شود.من هم خندیم.و گفتم.یک زحمت بکشید.اول تصحیح املایی کنید.بعد نظر بدهید.

 

بیشتر بچه ها حتی اسمشان را درست بلد نبودند،بنویسند.حالا با این وضعیت من چطور به آنها ریاضی را یاد می دادم.بعداز آن دیگر از من سراغی نگرفتند.

این خاطره چند سال پیش خود را ،همکار خوبمان آقای غفاری دبیر ریاضی منطقه کندوان در حین بر گشت از کندوان ، امروز تعریف کردند.حتی اجازه ندادند ما کرایه را حساب کنیم.تا شرمنده شان باشیم.در نوع خودش برای من خیلی معنی داشت

ادامه نوشته

آخرین وداع با دانش آموزان روستای طارون کندوان میانه

امروز برای رفتن به مدرسه خیلی ناراحت بودم.سرندی پی تی خراب بود.مجبور بودم.با ماشین های تو راهی بروم.با آقای قدیمی تا سه راهی آونلیق رفتم.از آنجا هم با آقای زمانی یکی دیگر از همکاران تا ترک رفتم.دقایقی بود.خانم سعیدی با همسرش رسیدند.تا روستای ساریقمیش بروم.از آنجا به بعد هم آقای سلیمانی زحمت کشیدند.تا مهمان مدرسه ما باشند.

با بچه های دانش آموز روستای طارون یک به یک رسم بلوچی را به جا آوردم.تا مرا پهل(حلال )کنند.در این چند ماه با بچه ها خیلی صمیمی شده بودم.آنها قول می گرفتند.بعداز این هم به روستای ما سر بزنید و مهمان ما باشید.بچه های کلاس دوم و سوم دلشان گرفته بود.حس می کردم.دارند گریه می کنند.من هم گریستم.و با کلمات ساده از همه شان تشکر کردم.انصافا امسال فوق العاده مردم روستای طارون را مهربان دیدم.احتمالا همچنان در طول سال آینده با خانواده مهمانشان خواهیم شد.

گویا سال دیگر هم در تعیین محل به رکوردم ادامه خواهم داد.می دانم سال دیگر در این روستا نخواهم بود.اما خاطره مهمانی مردم خوب و دانش آموزانش را هر گزفراموش نخواهم کرد.

 

ادامه نوشته

با یک سایکل توریست،78 روز در مخوف ترین زندانهای قسمت شانزدهم

از تاریخ  چهارشنبه بیست و هفتم فروردین 1393  تا تاریخ   پنجشنبه هشتم خرداد 1393

مطالب نوشته شده بعداز آزادی

ای روزگار نامراد

مدتی است.حوصله نوشتن و شعر گفتن ندارم.بدجوری به دنیای خلوت خود پناه برده ام.خیلی خسته و رنجور هستم.تالمات جسمی هم آزارم می دهد.تا سکوت را ترجیح بدهم.هنوز بابت شکایتم از کار زشت اماراتی ها جواب درخور مناسب و شایسته ای نگرفته ام.منتظر جواب هستم.در صورت عدم همراهی مسئولین ،مستقیما وارد عمل خواهم شد.چرا که می دانم.اثرات شکنجه مثل خوره جانم را خواهد گرفت.لذا این معامله تنها حرکت انسانی ام می تواند باشد.هر چند تلاش یک جهان سومی برای صلح جهانی نمی تواند پاداش مناسب و بهتری داشته باشد.و مستقل بودن هم چنین بهای سنگینی به همراه دارد.

فعلا در فیس بوک زیاد فعال نیستم.در حال سازماندهی هستم.تا آخرین باورها و حرکتهایم را شکل بدهم.شاید این آخرین تلاشهایم به یادگار باقی بماند.

 

 

ظریف عازم امارات شد

 

محمد جواد ظریف وزیر امور خارجه برای شرکت در کمیسیون مشترک عالی اقتصادی ایران و امارات متحده عربی دقایقی پیش عازم ابوظبی پایتخت این کشور شد.

به گزارش شفقنا(پایگاه بین المللی همکاری های خبری شیعه) به نقل از ایرنا، رییس دستگاه دیپلماسی ایران را در این سفر مرضیه افخم سخنگوی وزارت امور خارجه، ظریف را همراهی می کند.

سفر وزیر امور خارجه به امارات متحده عربی، فرصت مناسبی برای رایزنی دوکشور درباره مسایل و موضوعات مهم در سطوح دوجانبه، منطقه ای و بین المللی است.

دومین کمیسیون مشترک عالی اقتصادی ایران و امارات روز سه شنبه با حضور وزیران امور خارجه دو کشور و نمایندگانی از بخش های خصوصی، دولتی و اتاق بازرگانی تهران و ابوظبی تشکیل می شود.

برگزاری منظم و قوی کمیسیون مشترک فیمابین فرصت بسیار مناسبی برای مرور روند جاری روابط، طراحی و برنامه ریزی برای رفع موانع و تسهیل توسعه و همکاری در روابط دو کشور ارزیابی شده است.

تقویت و توسعه روابط بین ایران و کشورهای همسایه به ویژه در حوزه خلیج فارس از جمله امارات در راستای ثبات، توسعه و مصالح و منافع منطقه است.

نشست کارشناسی کمیسیون مشترک عالی اقتصادی ایران و امارات امروز (دوشنبه) در دو نوبت صبح و بعدازظهر برگزار شد.

ظریف قرار است در این سفر دو روزه ضمن شرکت در کمیسیون مشترک عالی ایران و امارات با مقامات این کشور از جمله شیخ عبدالله بن زاید آل نهیان همتای اماراتی خود دیدار و گفت و گو کند.

در سفر قبلی ظریف به کشور امارات متحده عربی که 13 آذرماه گذشته انجام شد، تمهیدات لازم برای برگزاری کمیسیون مشترک عالی اقتصادی دو کشور مورد بحث و بررسی قرار گرفت.

ضرورت ایجاد زمینه های لازم برای فعال تر شدن بخش های خصوصی ایران و امارات از دیگر محورهای مورد تایید در دیدارهای وزیر امور خارجه با مقامات این کشور بود.

حسین امیرعبداللهیان معاون عربی و آفریقایی وزیر امور خارجه که ریاست نشست کارشناسان ایران در کمیسیون مشترک عالی اقتصادی دو کشور را برعهده دارد در گفت و گو با خبرنگار سیاسی ایرنا، هدف از برگزاری این کمیسیون را افزایش همکاری های دوجانبه در همه زمینه ها عنوان کرد.

وی اظهارداشت: در نشست رسمی کمیسیون عالی مشترک اقتصادی ایران و امارات اسناد و توافق ها به امضای وزیران امور خارجه ایران و امارات می رسد.

معاون وزیر امور خارجه خاطرنشان کرد: دکتر ظریف در جریان این سفر همچنین با همتای خود و دیگر مقامات بلندپایه این کشور دیدار و درباره آخرین مسایل دو جانبه، منطقه ای و بین المللی گفت و گو می کند.

انتهای پیام

www.shafaqna.com/persian

 

 

دو مهمان سایکل توریست در میانه از انگلستان با آرشیو عکسهای زیبا

احتمالا فردا بعداز ظهر دومهمان ویژه از انگلستان مهمان مردم میانه خواهند شد.این مهمانان زن و شوهر هستند.و با دوچرخه از انگلستان سفر می کنند.بدلیل نداشتن مجوز و نبود حمایت مرجع قانونی مجبور هستیم در هتل اسکان بدهیم.هزینه این مهمان نوازی را هم شخصا متقبل خواهیم شد.

هر چند این کار ممکن است .عاقلانه نباشد.اما پشتکار و همت  چند نفری است که با هزینه شخصی خود،تلاش می کند.تا همچنان شهره و مهمان نوازی و مهربانی مردم ایران زمین را با کمک دوستان در یاد ها باقی بگذارد.چرا که تلاش بچه های ایران زمین در این چند سال با کمک هم ،مسیر حرکت را از کشورهای آسیای میانه تغییر داده است.تا بر تعداد آنها در انتخاب مسیر ایران افزوده شود.انتظار می رود در این راه مسئولین لااقل با انتخاب محل استراحت مارا در این راه یاری فرمایند.و گرنه این مسیر بمرور زمان رونق خودرا از دست خواهد داد.تا مسیر جاده ابریشم در جای دیگر زاده شود.

در این بین چند عکس یادگاری را از بین مهمانان قبلی انتخاب کرده ایم.که هر کدام خود خاطره ای زیبا از یک راه انسانی در ایران و شهر میانه بود.

بنجامین اسمیت از کشور انگلستان

دوستان فرانسوی

مین از کشور تایلند

جیفر از انگلستان

دعاجان از کشور ترکیه

دوستان هلندی

دوستان فرانسوی

یان و دانیل از آلمان

ولفگانک از کشور آلمان

دوستان چینی

گیون داونی از ایرلند

سید مسعود طباطبایی پدر سایکل توریست ایران

بنجامین و عمران از انگلستان

 

هنوز خبری از وزارت امورخارجه نیست

با گذشت 5 ماه از حادثه شوم امارات به عنوان اولین سایکل توریست نگون بخت جهانی که به جرم واهی جاسوسی بمدت 78 روز در زندان امارات همراه با شکنجه و قطع ارتباط با جهان خارج بودم،خبری نیست.البته تا به الان نزدیک به چهار بار نامه از طرف وزارت امورخارجه به امارات ارسال کرده اند.اما اماراتی ها جواب نداده اند.

با توجه به شرایط روز جهانی طبیعی است.که در این مورد اماراتی ها کوتاهی خواهند کرد و وزارت امورخارجه بنابه دلیل خاص شاید در این راه محافظه کاری هم بکند.واز تلاش درخور و شایسته چشم پوشی کند.چرا که عملا در این مدت ،اقدامات در خور شایسته هم ندیدم.بنابر این ظاهرا حقم در این راه پایمال شده خواهد بود.اما با تعطیلات مدرسه فرصت دارم.همچنان در اعاده حقم تلاش کنم.در این راه مستیقما به سازمانهای جهانی مراجعه خواهم کرد و تحت آزمایشهای ویژه در تهران قرار خواهم گرفت.و دوستان سایکل توریستم در خارج از ایران هم تلاش خواهند کرد.در این بین خاطراتم را بدون کم و کاستی در شبکه های اجتماعی قرار خواهم داد.آنجا که پزشک قانونی در تبریز عملا با وقاهت تمام از انجام آزمایشهای پزشکی طفره رفت.هنوز نامه این حرکت پزشک قانونی تبریز را انتشار نداده ام.شاید تا تعطیلات تابستان همچنان در انتظار جواب مناسب  از طرف وزارت امور خارجه سکوت خواهم کرد.در بین به هیچ کدام از نامه ها و حضور شخصی ام سازمانها  و ارکانهاجواب نداده اند و در این مورد کوتاهی کرده اند.

 

 

دلم برای دیدنت تنگ شده

حمید اسماعیلی یکی از دوستان صمیمی در زندگی ام بوده وخواهد بود.هر چند فاصله ها از او دور باشم.باهم در چابهار دوست خوبی بودیم.او هم در خاطرات زندگی ام مثل خیلی از دوستان صمیمی جای زیادی را اشغال کرده است.شاید به اندازه ای که به این دوستان می بالم.در شهر میانه یک دوست صمیمی و یکدل ندارم.

با حمید در دوره نوجوانی با رویاهایمان زندگی می کردیم.قرار بود.به استرالیا برویم و آنجا چوپانی کنیم.خیلی تلاش کردیم.اما گذشت زمان با جبرش هر کدام را در راهی خاص قرار داد.مردانگی و گذشت حمید برایم ماندگار است.به نظرم بهتر از او در مردانگی در هیچ کجای عالم نتوان پیدا کرد.سرگذشت زندگی او عجیب و در عین در عالم خلقت تک است.این همه کتاب خواندم ولی شخصیتی مثل او پیدا نکردم.در دوره ای از زندگی با او به تمام آرزوهایمان رسیدیم.اما حسودی زمان مارا از هم جدا کرد.

همسرش اردبیلی است.خودش هم بیرجندی ،الان در اردبیل زندگی می کنند.چند سالی است اورا ندیده ام.امسال بعداز سالها پیدایش کردم.قرار شده بعداز سالها دوباره رکورد بزنیم.سال 78 از هم جدا شدیم.او دختر خانمی داشت.که حالا بزرگ شده است و یک پسر کوچلو هم دارد.

تا سال 84 چند بار دیدم اما بعداز آن از او خبری نداشتم.با دیدار مجدد احتمالا باهم بتوانیم محوریت زمان و مکان را تغییر بدهیم.به امید آن روز

 

تنها صبر گاهی شرایط را تغییر می دهد

این هفته روز سه شنبه مسافر تهران خواهم بود.تمام انرژی ام را برای تعطیلات تابستان هزینه خواهم کرد.تا از حق انسانی ام دفاع کنم.شاید بتوانم در این چند سال بخصوص فشار و شکنجه و روزهای سخت زندان انفرادی به جرم واهی جاسوسی  78 روز در زندان انفرادی در امارت را بعنوان یک سایکل توریست و معلم ایرانی فراموش کنم.هر چند تنها باور تبعیت از مشیت خداوندی است.که گاهی اختیار آدمی هم  را به بازی می گیرد.تنها مامن آرامش درونی ام باشد.

روز چهارشنبه و پنجشنبه هم اگر وقت کردم.با چند مجله مصاحبه خواهم کرد.دوستان قبل از عید خواسته بودند.اما قدرت مانور و زمان را بدلیل حضور در یکی از مدارس دور افتاده آذربایجان با محل سکونت نداشتم.تا به این روزها واگذارم.احتمالا به وزارت امور خارجه هم سر خواهم زد.

چهارشنبه بعداز ظهر با وزیر آموزش و پرورش ملاقات حضوری دارم.در بهمن ماه 92 در یادواره شهدای زینبیه میانه ،تقاضای ملاقات حضوری کرده بودم.تا قسمت، این روزها نصیبم شود.در این ملاقات در مورد شکنجه و عکس العمل ضعیف آموزش و پرورش محل خدمت و استان و وزارت گلایه خواهم کرد.در مورد ظلم و حق کشی هفت ساله استان در انتقالی از استان سیستان و بلوچستان دفاع خواهم کرد و همچنین در مورد رکوردها که در این مجموعه و وزارت عملا برخورد خوبی صورت نگرفته بلکه با اعتراض در مورد طرحهایم که در این چند سال در همین زمینه مورد دستبرد قرار گرفته،اعتراض خواهم کرد.

هر چند ممکن است به حقم نرسم.اما خوشحال خواهم بود.تا آخرین مرحله از پیگیری آن عقب نماندم.

 

استاد گرامی م.رسولزاده از میانه

خوشحالم در شهری زندگی می کنم.که هنوز بوی عطر انسانیش در شهر میانه به مشام می خورد.تا همچنان در تلوتلو نام آوری شهرش در استقامت و بردباری و تلاش با خیل عظیم انسانهای نام آورش ،تلاش می کند.دوست داشتم.خاطراتم را نه این زودی انتشاربدهم.اما حمایت و راهنمایی این بزرگوار جرقه امید دیگر در تلاش را در وجودم سرزنده تر کرد.تا زودتر اقدام به چنین کاری بکنم.اوایل شک داشتم.چنین کاری را بکنم.اما راهنمایی های او باعث شد با پشت کار و جدیت اینکار را ادامه بدهم.هر چند می بایست نا اول خرداد تمام می کردم.اما مشغله کاری کمی این فرصت را از من گرفت.تا قول دهم تانیمه اول خرداد تمام کنم.انشاءالله به کمک این دوست بزرگوار بعداز تکمیل مجدد در تابستان امسال زیر چاپ خواهم برد.البته روی شعرها و داستانها و خاطراتم هم کار خواهم کرد.تا انشاءالله در این راه هم با کمک انسانهای آزاده رکورد شکن شوم.

جا دارد.همچنان بدینوسیله شاگردی خودرا به تمام نویسندگان و شاعران و دوستان عزیز ،بخصوص آقای رسولزاده و آقای رستمی و... اعلام نمایم و عهد ببندم در این راه از تمام تلاش و توان خود بهره ببرم.

ادامه نوشته

با یک سایکل توریست،78 روز در مخوف ترین زندانهای جهان قسمت پانزدهم

از تاریخ یکشنبه بیست و پنجم اسفند ماه 92  تا تاریخ   یکشنبه هفدهم فروردین ماه  93

مطالب نوشته شده بعداز آزادی

 

چهارماه در گمنامی بعداز آزادی از زندان امارات به جرم واهی جاسوسی

درست 21 آبانماه 92 بود.که بعداز تحمل 78 روز زندان انفرادی همراه با شکنجه و عذاب روحی و جسمی بدون دسترسی به حقوق اولیه و بدون خبر وزارت امورخارجه و...با یک هواپیما در اسکورت امنیتی ویژه به ایران فرستاده شدم.هنوز تا این تاریخ علت زندانی بودنم مشخص نشده است.در این بین فرصت دسترسی به وکیل و سفارت ایران در ابوظبی در طی مدت 78 روز زندانی به من داده نشد.حتی در این مدت جرمم مشخص نشد.و به دادگاهی در امارات معرفی نشدم.در طول زندانی اماراتی ها دوست داشتند.جرم جاسوسی را به گردن بگیرم.در حالیکه یک معلم و سایکل توریست جهانگردبیشتر نبودم.

حمایت مراجع بعداز آزادی زیاد قابل ملموس نبود و در این مدت.هیچ حمایت خاصی ازطرف وزارت امور خارجه و مسولین ایرانی ندیدم.بعداز چهار ماه آزادی از زندان امارات هنوز وسایل همراهم به من از طرف امارات عودت داده نشده است.دوچرخه ام در زندان امارات همچنان محبوس است.تا بعداز آزادی صاحبش به جرم واهی جاسوسی در انتظار رکورد ویژه در بین سایکل توریستهای جهان باشد

اثرات مخرب شکنجه ها حتما مرا یک روزی زمین گیر خواهد کرد.اما گذشت زمان این برخورد زشت اماراتی ها را بیشتر رو خواهد کرد.لذا از وزارت امورخارجه همچنان انتظار دارم.در این مورد اقدامات لازم و در خور شایسته را انجام دهند.

لازم بذکر است.چند ماه پیش یکی از هم وطنان ایرانی در این زندان زیر شکنجه جان خودرا از دست داد.

 

 

 

ادامه نوشته

با یک سایکل توریست،78 روز در مخوف ترین زندانهای جهان چهاردهم

از تاریخ  چهارشنبه بیست و سوم بهمن ماه 92  تا تاریخ  سه شنبه سیزدهم اسفند ماه92

مطالب نوشته شده بعداز آزادی

 

عذاب شکنجه اماراتی ها

پادرد شدیدی دارم.کف پاهایم خیلی اذیتم می کند.ماهیچه های رانم قدرت سابق را ندارد.دستانم بد جوری درد می کند.این نقاط بدنم بیشترین جایی بود.که در امارات زیر شکنجه بود.با آنکه به خیلی دکترهای متخصص مراجعه کردم.اما همه می ترسند.تا تایید کنند.این عذاب ها اثرات شکنجه هست.دلیلشان هم قانع کننده است.می بایست پزشک قانونی اینکار را بکند.در حالیکه قبلا مراجعه کردم.آنها هم از خط قرمزی می گفتند.که من سر در نمی آوردم.

شبها اصلا خوابم نمی آید.با آنکه چند مدتی است.سعی می کنم.درد را فراموش کنم و با حالت عادی راه بروم.اما اثرات عذاب شکنجه راحتم نمی گذارد.اگر وضع به همین منوال ادامه پیدا کند.احتمالا ناراحتی اعصاب و یا فلجی پاهایم را خواهم داشت.در این بین با آنکه مشکلات زیادی داشتم.اما به مراجع قانونی مراجعه کردم.که تا حالا حرکت در خور و مناسبی ندیدم.احتمالا تا آخر هم چنین خواهد بود.

بیشتر زمانم با مدرسه طی می شود.چون آموزشی هستم.مرخصی زیادی ندارم.این مانع مرا با مشکل مواجه می کند.به وقت مناسب مجبور خواهم بود.در این راه ازنمایندگی سازمان بین المل در تهران کمک بگیرم.هرچند امکان دارد.زمان را از دست بدهم.

 

 

مرخصی عجیب در آموزش و پرورش

قبل از سفرم ،حراست اداره را از حرکتم مطلع کرده بودم و فرمهای مخصوص را تکمیل کرده بودم.برنامه ام رکابزنی سه کشور امارات و عمان و هندوستان بود.اگر مقدمه  سفر با دوچرخه به دور دنیا فراهم می شد.کتبا قرار بود به اداره اطلاع بدهم.حتی نامه این درخواست را هم در وبم قرار داده بودم.تا اگر برنامه ام ادامه داشت.حتما اداره را از این جریان مطلع کنم.

حادثه بدی در امارات شکل گرفت و به جرم واهی جاسوسی در زندان امارت 78 روز در زندان انفرادی همراه با شکنجه و عذاب روحی و جسمی محبوس شدم.در این مدت با کسی ارتباط نداشتم.وباجهان خارج در ارتباط نبودم.همسرم را اداره خواسته بود.تا به نیابت از من یکسال مرخصی بدون حقوق در خواست کند.در حالیکه هیچ نامه ای رسمی در وکالت این درخواست از طرف من نداشت.هر چند ظاهرا دلسوزی یکی از دوستان قابل ذکر است.اما مبنای قانونی نداشت.تا عملا آموزش و پرورش در پیگیری مفقود شدن یکی از اعضایش در رکابزنی امارات با شعار تلاش و باوریک ایرانی برای صلح جهانی خاموش بماند.و از طرف دیگر این دوماه از حقوقم محروم بمانم.

بعداز برگشت با نامه کتبی به مراجع قانونی مراجعه کردم.اما اثری نداشت.تا این مشکل هم بر مشکلاتم افزوده شود.

 

در امارات دادگاهی ندیدم

در این 78 روزی که در زندان انفرادی امارات در حین رکابزنی این کشور بودم.مشخص نشد.که بابت چه جرمی زیر شکنجه و زندانی هستم.اگر جرمی اتفاق افتاده بود.می بایست طبق پروتکل سازمان ملل و...به دادگاه می بردند.تا با مشخص شدن جرم،می بایست آن را تحمل می کردم.در حالیکه در این مدت اصلا در یک جا محبوس بودم. و در این مدت با کسی در ارتباط نبودم.می بایست،سفارت ایران از وضعیت و جرم من اطلاع حاصل می کرد.یا هم وکیل قانونی برایم تعیین می شد.

اصلا حبس در زندان انفرادی آنهم بمدت 78 روز همراه با شکنجه و عذاب روحی و جسمی کار معقول و انسانی نبود.پشت پرده این حرکت اماراتی ها جای سوال دارد.هر چند پیشنهاد مسخره و غیر انسانی آنها در قبول جاسوسی وسوسه انگیز بود.و می توانست شرافت انسانی مرا زیر سوال ببرد.اما تا حد مرگ از بازی خطرناک و نامردانه دوری جستم.چرا که ایمان داشتم.اگر مرگی مقدر است.باید آن را با مردانگی پذیرفت.

 

چه کسانی مرا در امارات تا فرودگاه ابوظبی همراهی کردند

بعداز باز کردن چشم بند،چهار نفر مرا در فرودگاه ابوظبی مشایعت می کردند.پسر جوانی بود.که شبیه سندباد ،لاغربود.اودر روز پنجم رکابزنی در امارات نزدیکی 60 کیلومتری شهر ابوظبی با یک ماشین فیات سواری اشپک با دوستانش در کنار اتوبان جلو راهم سبز شدند.شب بود.توقف کرده بودم.تا لباسهایم را که خیس عرق بودند.عوض کنم.آنها چند دقیقه با من صحبت کردند.فقط در تاریکی چهره او یادم ماند.نفر بعدی یک چهره سیاه مانند و هیکلی بود.بیشتر او مرا شکنجه می کرد.اسمش را خودش انتخاب کرده بود.و لقب عزارئیل را بر خودش یدک می کشید.هر کاری کردم.تا اورا به صحبت بگیرم.اما صحبت نکرد.دوست داشتم.فرصت و قدرتی می داشتم و اورا کتک می زدم.نفر سوم،قدکوتاه و هیکلی بود.او هم گاهی شکنجه می داد.اما کمتر اورا در حین شکنجه می دیدم.نفر چهارم هم چهره مهربانی داشت.لاغر و قد بلند بود.چهره معصومی داشت.بیشتر کارهایم را در فروگاه او انجام می داد.گویا سرگروه این سه نفر دیگر بود.یکبار هم اورا در اتاق شکنجه زیر چشمی از چشم بند دیدم.آنجا که جوجه مرغی شکنجه می دادند.اعتراض کرد.تا محافظ دستبندرا روی مچم درست ببندند.تا مچم آسیب نبیند.

تا داخل هواپیما مرا مشایعت کردند.تنها کارت مخصوص سوارشدن به هواپیما را دادند.برگه ای را قبلا دادند.تا امضا کنم.در داخل هواپیما گفتند.تمام وسایلت را به بار هواپیما داده ایم.سه برگه رسید توشه را دادند.در فرودگاه امام خمینی تمام وسایلم را بعداز پیاده شدن چک کردم.خیلی از وسایلم را نداده بودند.از جمله دوچرخه ام که هنوز در زندان امارات دارد رکورد می شکند.مسئولین فرودگاه را مطلع کردم.آنها هم اعلام کردند.که اگردوچرخه و وسایلت را می دادند.حتمابا بار می آمد.

 

ویلچر اینجا چه می کند

در زندان امارات در اتاقهای مخصوص شکنجه می شدم.در تمام اتاقها همیشه یک ویلچر بود.برایم جای سوال بود.این ویلچرها اینجا چه می کنند.فکر می کردم.شاید رئیس استخبارات ابوظبی افلیج باشد و او از آنها استفاده کند.اما گذشت زمان وجود آنها را برایم روشن تر کرد.آن زمان که در زیر شکنجه قادر به حرکت نمی شدی.برای تردد باید از آنها استفاده می کردی.چند بار من هم سوار آنها شدم.با تمام دردها و رنج هایی که می کشیدم.حرکت با آنها جالب و شیرین بود.

Conversation started ژانویه 3
Hossein Gharedaghi
1/3/2014 00:42

Hossein Gharedaghi

Iranian cycle tourist to take detention case to ICJ Tue Dec 31, 2013 6:23PM GMT 3 13 1 Saman Kojouri, Press TV, Tehran Download | Embed Hossien Gharedaqi is a simple teacher, who is also a professional cycle tourist. He lives in a remote village in northwest of Iran. But his latest tour handed him a memory which he would never forget. During his recent tour of the United Arab Emirates he was detained and imprisoned on allegations of espionage activities. He says he was kept in jail for 78 days in the subhuman conditions with no access to basic needs. This comes as Hossien Ghare daghi says travels to different countries with the message of peace and friendship for the world. Although Hossein is now been free, the Iranian foreign ministry says it is still following up the case through diplomatic channels. The accusation of espionage seems to have become an instrument in the hands of certain countries to put ordinary nationals of other countries in prison for a period of time. This comes Iran has always treated foreign prisoners inside the country through Islamic clemency and in return expects other countries to respect its nationals in different conditions.

وداع

بعداز 6 هفته در زندان امارات تقاضای یک جلد قرآن مجید کردم.بعداز چند روز یک جلد قرآن در اختیارم قرار دادند.این قرآن در سوریه چاپ شده بود و مهر اوقاف سوریه روی آن بود.در اولین لمس سوره ابراهیم آمد.آیه های زیبایی که مرا به صبر و بردباری فرامی خواند.بیشتر این سوره را تا آخرین روز تلاوت می کردم.زمانی که حافظ 15 جزء قران بودم.آیه ای از این را همیشه تلاوت می کردم.بخصوص دعای بر پدر و مادرو تمام مسلمانان.

روزهای آخر توان نشستن نداشتم.بیشتر سوره هایی را که حفظ بودم.دراز کشیده تلاوت می کردم.تا آخرین وداع هایم را با عالم ماده و خاکی داشته باشم.

 

سفارت ایران در ابوظبی

شب را در ابوظبی مهمان یکی از هم وطنان ایرانی بودم.تا صبحانه را بخورم و آماده شوم.ساعت 10 صبح شد.تا سفارت ایران راهی نداشتم.بعداز گذر از اتوبان به مرکز سفارتهای کشورهای جهان در ابوظبی که دریک جا متمرکز بودند.رسیدم.درست روبروی سفارت ایران، سفارت آمریکا با پرچمش نمایان بود.ساعت 11/30 به سفارت ایران رسیدم.معماری سفارت ایران تداعی معماری سنتی ایران را می کرد.با آجر سفال ساخته بودند.زیر تابلو سفارت ایران درمحوطه درب پشتی یک عکس گرفتم.

درست ساعت 11/45 دقیقه وارد سفارت ایران شدم.هم وطنان ایرانی مقیم امارات هم برای انجام امور اداری در آنجا جمع بودند.مستقیما به جلو پیشخوان رفتم و خودم را معرفی کردم.خیلی تحویل گرفتند.تا اینکه کارشناس امورفرهنگی آقای نبیونی به پیشوازم آمد.به اتاق مهمان بردند.با چایی پذیرایی کردند.قرار شد برای هماهنگی با سفارت امان اقدام نمایند.بعداز ساعاتی اعلام کردند.این کار ممکن نیست و با مشکل همراه هست.

برای دریافت ویزای عمان در ایران با مشکل زمان برخورد کردم و از ادامه قراردادم صرف نظر کردم.تنها امیدم به سفارت ایران در ابوظبی بود.و گرنه می بایست بلافاصله به ایران بر می گشتم.مراجعه مستقیم هم به سفارت عمان برایم راه مناسبی به عنوان ایرانی نبود.چرا که برای دریافت ویزای کشور ثالث برای ایرانی ها بدلیل ضمانت و بعضی موانع کار ساده ای نیست.

تنها راهی که مانده بود.باید بلافاصله به باشگاه ایرانیان در دبی بر می گشتم.واز آنجا پیگیر ادامه برنامه هایم می شدم.ساعت 13/15 از سفارت بیرون آمدم تا به مسیرم ادامه بدهم.

 

بعداز تقاطع مجمع الوزرا ابوظبی

شب رکاب می زدم .نزدیک شهر ابوظبی بودم.می بایست برای گریز از گرمای روز خودم را به ابوظبی می رساندم.لباسهایم خیس شده بود.نزدیک پل ورودی شهر ابوظبی پلیس راه جلو راهم را گرفت.از من مدارک خواست و من هم دادم.پلیس بعداز بررسی مدارک از من سوال کرد،مشروب خوردی.من خندیدم و گفتم ما مسلمانیم.این کار برای ما حرام است.او هم نیشخندی زد و گفت رکابزنی در این هوای شرجی کار عاقلانه ای نیست.مواظب باشید و با احتیاط از کنار اتوبان رکاب بزنید.یک پلاستیک میوه و چند بطری نوشیدنی هدیه دادند.

آب بطریهایم تمام شده بود.دلم می خواست در این هوای شرجی یک چایی بخورم.تا بیشتر از عرق کردنم لذت ببرم.از پل جسر شیخ در ورودی ابوظبی گذشتم.دست راستم محلی بود.که بعدها در آنجا به جرم واهی جاسوسی 78 روز زیر شکنجه بودم.تا رکورد نگون بخت ترین سایکل توریست جهان را رقم بزنم.

بعداز پل به چند کارگر پاکستانی برخورد کردم.با آب سرد از من پذیرایی کردند.من هم با چند کلمه زبان اردو از آنها تشکر کردم.از دور مسجدی در سمت چپ اتوبان نمایان بود.قصد کردم.شب را در آنجا استراحت کنم.نزدیک ساعت 3/30 نیمه شب بود.از تقاطع وزرا گذشتم تا در تقاطع بعدی مسیرم را عوض کنم.ساعت 4 صبح به مسجد رسیدم.

بعداز حمام و شستن لباسها و استراحت کوتاه،قرآن خواندم.در حال استراحت مجدد بودم.یک اماراتی مرا بیدار کرد.سلام و علیکی کرد و از اینکه مرا در آنجا می دید.خیلی خوشحال بود.چهره نورانی و زیبایی داشت.عربی را به لهجه شیرین تلفظ می کرد.لباس سفیدی بر تن داشت.چند دقیقه ای با من بود.مرا به خانه اش دعوت کرد.اما من عجله داشتم، ضمن عذرخواهی از محبت انسانی اش بی نهایت تشکر کردم.

هوا نزدیک روشن شدن ،بود.دوباره آن مرد عرب با ماشینش بر گشت.پلاستیک بزرگی دستش بود.برایم خیلی وسایل آورده بود.مانده بودم.چطور از مهربانی هایش تشکر کنم.صبحانه مفصل وچند کنسرو و مقداری کادو بود.بازهم کنارم نشست و صحبت کردیم.تا این که خواست از من خداحافظی کند.من به یاد دوچرخه سوارهایی افتادم که از ایران گذر می کردند و دقیقا همان کاری که من کرده بودم.دوباره یک مرد عرب برای من انجام می داد.بسته ای پول کنارساکم قرار داد.گفت تو راه خرج می کنی.من خیلی دلم گرفت.نا خود آگاه گریستم.او هم مرا با تاسف نگاه می کرد.او دلداری داد.من جریان این کار را برایش تعریف کردم.چراکه این خاطره دومین حادثه ای بود.که در سفرهایم اتفاق می افتاد.با التماس فهماندم به پول نیازی ندارم.همان قدر که مهربانی کردید.برایم کافی است.در این کش و قوس بالاخره 50 درهم را پذیرفتم.تا برای نهار مهمان غیابی اش شوم.لحظه خداحافظی بود.به احترامش تا کنار ماشینش آمدم.هرچه اسرار کردم.یک عکس یادگاری بگیریم.قبول نکرد.

از ماشینش عکس گرفتم.تا این خاطره هم به خاطرات انسانی ام افزوده شود.

 

 

سفری پر خطر

چند سالی است.که دارم تلاش میکنم.تا بعنوان یک معلم ایرانی در تعطیلات تابستانهانمادی ازحرکت وتلاش انسانی باشم و دراین راه همه را به تحرک و پویایی ترغیب کنم.تا شادابی و طراوت را به جوانان ایران زمین منتقل کنم.از زمان استارتم می دانستم راه خیلی دشواری خواهم داشت.اما دور زدن موانع و مشکلات در این عالم یک شیرینی خاصی دارد .که در بهای زندگی معامله شیرینی است.آرام ساختن ضمیر درون در این مسیر خود یک جسارت انسانی است.که در ظرف همه نمی گنجد.

در این مدت منتظر کسی نبودم.تا شرایط سفر را برایم فراهم کند.بلکه خودم را بیشتر تحمیل کرده بودم.تا در میان کوتاهی مسئولین رسوخ کنم.وسستی و کوتاهی شان را نمایان کنم.که در برنامه ریزی این استعداد ها مدیریت درست و حسابی ندارند.چه بسا مقاومت هم در برابر آنها ممکن بود.مستعد هر وصله ناجوری باشد،که شد.

در  همه این سفر ها و رکوردها،سلیقه های خاصی بود.که می بایست به یک گروهی برچسب می خوردم.در حالیکه عقیده داشتم.باید امکان چنین حرکتی را برای همه جوانان فراهم نمود.اگر قرار است پویایی و نشاط همه گیر شود.باید این زمینه را برای همه فراهم نمود.

برای سفر تابستانم مثل سفرهای قبلی ام تلاش کردم.نیک می دانستم.کسی در کنارم نخواهد بود.به جاهایی که لازم بود.مراجعه کردم.اما خبری نشد.در حالیکه هنوز بعداز گذشت 7 سال  به حق مسلم خود در انتخاب محل خدمت در آموزش و پرورش  در استان آذربایجانشرقی نرسیده ام.تا همچنان توصیه کنم.مارا به خیر شما امیدی نیست شر مرسانید.

قبل از سفر تابستانم در سال 92 طوری برنامه ریزی کرده بودم.تا بی خبر به سفرم ادامه بدهم.اما اسرار یکی از دوستان میانه ای باعث شد.در خبرها ذکر شود.هرچند از عواقب آن می ترسیدم.تا گذشت زمان روی بد آن را نشان دهد.

در رکابزنی سال 91 هم شایعات خیلی خطرناکی رسوخ کرده بود.که شنیدن آن برایم خیلی خطرناک بود.در این سفرهم چنین شایعاتی بود.تا اراده یک انسان جسور را زیر سوال ببرد.هرچند تلاش داشتم آن را منحرف کنم.اما ابزار لازم را نداشتم.تا با دیده شک به بعضی نگاههای کج اندیش در میانه ایمان داشته باشم.و این عقوبت را حاصل برنامه ها و نگاههای بد آنها حساب کنم.تا در گذشت زمان یک روز بی تعارف به همه رویدادهای سفرهایم نگاه کنم.

 

 

تشکر از دوستان سایت صدای میانه و میانالی و دیگر دوستان

مثل سابق در این سایت هافعال نخواهم بود.چرا که دغدغه فکری و عواقب شکنجه اماراتی هاو اعاده حقم فرصت اینکار را به من نخواهد داد.هنوز با گذشت 4 ماه از آزادی ام، به جرم واهی جاسوسی از زندان امارات با تحمل مرارتها و رنج ها و شکنجه ها،هیچکدام از سازمانها و ارکانها و وزارت آموزش و پرورش و وزارت امور خارجه در خور شایسته و بایسته از من حمایت نکرده اند.هنوز دوچرخه و وسایلم را از اماراتی ها رامسترد نکرده اند.هرچند دلایل خاصی دارند.اما من با دلیل و مدارک تمام دلایل آنهارا رد کرده ام.و وبم بهترین مخزن اسراری است.که پاسخ گوی اما و اگرهای آنهاست.قرار است تا عید همچنان منتظر اقداماتشان باشم.بعداز عید عملا وارد میدان خواهم شد.چراکه در زندان امارات تنها خواسته و آرزوی نفسم،دیدار دوباره وطن و دوستانم بود.که به آن رسیدم.مرگ را حس و لمس کردم.می دانم عواقب شکنجه مرا یک روزی از پای در خواهد آورد.لذا از مرگ هراسی بدل راه نخواهم داد.هرچند شاید ذره کوچکی باشم از این همه نفس هایی که در کنارمان خاموش می شوند و از یاد ها می روند.

در این فرصت همچنان بیشتر فعالیتم را به فیسبوک منتقل خواهم کرد.تا شاید یک دائرالمعارفی از یک تلاش جهانی یک ایرانی و معلم را با اندوخته های ناچیزش با وسیله ساده قرن سرعت به یادگار بگذارم.لذا از دوستان عذرخواهی نموده و قبلا از کوتاهی ام پوزش می طلبم.

در این بین از تمام دوستان و سایتها که مارا تحمل کردند و از مهربانی و انسانیت خود بی بهره نساختند.صمیمانه تقدیر و تشکر می کنم.

 

 

فریاد کمک فروزان اطهری بازیگر - مدل ایرانی از زندان دبی + تصاویر

روزنامه هفت صبح: چند ماهی است نام یک بازیگر ایرانی - سوئدی بر سر زبان ها افتاده و دستگیری او در دبی به یکی از سوژه های مهم خبرگزاری ها تبدیل شده است. «فرزان اطهری» یکی از مدل های نسبتا شناخته شده ایرانی است که به عنوان یک مدل در 23 کشور مختلف با بیش از 100 مارک همکاری کرده و چندی پیش نیز در یکی از موزیک ویدئوهای هیفا وهبی (خواننده لبنانی) به عنوان بازیگر حاضر شده بود که انتشار خبر صدور حکم ابد برای اطهری نام او را بیشتر بر سر زبان ها انداخت.
باتزی او در چند فیلم ایرانی نیز سبب شده تا توجه ایرانی ها بیشتر جلب شود و کمپین فیس بوکی برای درخواست تجدید نظر در حکم او به راه بیفتد. اطهری در فیلم چهل سالگی حضور داشت و در کنار لیلا حاتمی به ایفای نقش پرداخت. عکس های زیادی از او در کنار بازیگران منتشر شده و شاید همین نکته سبب شده تا هنرمندان کشور نیز آرام آرام به صف حمایت از او بپیوندند. 

 

 

از خرداد ماه امسال شایعه دستگیری اطهری به گوش رسید تا اینکه در دی ماه امسال پلیس دبی اعلام کرد او به دلیل فروش مواد مخدر به حبس ابد محکوم شده است. اطهری پس از مدت ها توانست در صفحه فیس بوک خود مطلبی بنویسد که در آن افشاگری های فراوانی را علیه پلیس دبی انجام داد و خواستار کمک ایرانی ها و سوئدی ها شد. او در نامه خود به اشتباهاتش اعتراف می کند اما می گوید که هیچگاه قصد فروش مواد را نداشته و اتهامات علیه اش بی اساس است.
قصه از کجا شروع شد؟
در اوایل دی ماه بود که خبر صدور حکم او به طور رسمی منتشر شد. در این خبر آمده بود: «دادگاهی در دبی، فرزان اطهری بازیگر ایرانی تبار سوئدی و بازیگر سینمای ایران را به جرم حمل 21 گرم کوکائین به حبس ابد محکوم کرد. ماموران پلیس مبارزه با مواد مخدر، فرزان اطهری را در نزدیکی هتل آرمنی دبی در حالی دستگیر کردند که او 11 کیسه پلاستیکی حاوی کوکائین با هدف فروش همراه خود داشت.
اطهری 29 ساله، در دادگاه ادعا کرده که بسته های کوکائین را برای مصرف شخصی اش داشته و قصد فروش آنها را نداشته است. وکیل متهم نیز پیش تر گفته بود که فرایند طی شده توسط پلیس مبارزه با مواد مخدر در این پرونده غیرقانونی بوده است چرا که به گفته او، از یک سو، خبر چینی که پلیس دبی با استناد به اطلاعات او، علیه موکلش شهادت داده، اطلاعات دروغ درخصوص ماده مخدری که توسط متهم حمل می شده، داده است و از سوی دیگر، دیگر زندانیان نیز فرزان اطهری را در زمان بازداشت موقت، گمراه و تهدید کرده اند.
در جریان دادگاه، یک افسر پلیس اماراتی شهادت داد که یک خبرچین به آنها اطلاع داده که فرزان اطهری همراه خود مواد مخدر دارد و دنبال خریدار برای آن می گردد. به گفته این افسر پلیس مبارزه با مواد مخدر، متهم روز 14 می (24 اردیبهشت) در مقابل هتلی در منطقه تاریخی «بِر» دبی بازداشت شد و در جریان تحقیقات پذیرفت که قصد فروش کیسه های کوکائین همراه خود را داشته است. دادگاه بدوی دبی، علاوه بر محکومیت این مدل ایرانی به حبس ابد، او را به جریمه سنگین 50 هزار درهم امارات نیز محکوم کرده است و او بعد از پایان محکومیتش از این کشور اخراج خواهد شد.»

 

افشاگری های اطهری

این بازیگر ایرانی پس از مدت ها دوری از شبکه های مجازی توانست در صفحه اش حاضر شود و درباره اتفاقات چند وقت اخیر توضیح دهد. نامه او از زندان را بدون هیچ قضاوتی می خوانید: «من فرزان اطهری، جوان 29 ساله ایرانی - سوئدی هستم و این نامه را در حالی می نویسم که مدت 9 ماه است در زندان مرکزی دبی به سر می برم. بعد از 8 ماه حکم من صادر شد؛ حبس ابد. مدتی بعد از دریافت حکم دادگاه، اطلاع یافتم که من تا مرز اعدام هم رفته بودم اما چون قضات پرونده در مورد حکم اعدام به اجماع و اتفاق نظر نرسیده اند، با یک درجه تخفیف حکم حبس ابد صادر کرده اند. نمی توانم برایتان توصیف کنم که چه احساسی داشتم زمانی که به وسیله تلفن به من اطلاع داده شد که باید باقی مانده زندگی ام را در زندان بگذرانم.

بیشتر مطالبی که در رسانه ها درخصوص ماجرای دستگیری من منتشر شده حقیقت ندارد. من در بیرون از خانه ام که در برج الخلیفه قرار دارد، در تاریخ 14 ماه مه 2013، وقتی که برای ملاقات دوستم بیرون می رفتم و مواد در جیب خود داشتم دستگیر شدم. هتل آرمنی در همان ساختمان برج الخلیفه قرار دارد. پلیس اظهار کرده که من خارج از یک هتل مجلل به دنبال مشتری برای فروش مواد بوده ام؛ در حالی که من در حال خروج از محل زندگی ام بوده ام. 
می خواهم شما بدانیدکه این مواد اصلا متعلق به من نبوده. من نه در حال استفاده از آن بوده ام و نه قصدی برای فروش آن داشته ام. برای من پاپوش درست کرده اند. برای آن دسته از کسانی که نمی دانند پاپوش درست کردن یعنی چه می گویم که این لغت یعنی با فریب کسی را وادار به انجام کاری غیرقانونی کردن به طوری که آن عمل موجب ایجاد پیگرد قانونی برای آنفرد شود. از آنجایی که پرونده من هنوز در مرحله استیناف است، به توصیه وکیلم از گفتن جزییات بیشتر معذورم اما به محض پایان یافتن مرحله استیناف تمام جزییات را درباره چگونگی درگیر شدنم در این ماجرا بازگو خواهم کرد.
منبه مدت دوهفته در یک سلول خالی بدون تختخواب و سرویس بهداشتی بازداشت بودم و از داشتن یک وکیل یا مترجم یا تماس با سفارت سوئد محروم بودم. حتی اجازه تماس با خانواده و دوستانم هم به من داده نشد تا به آنها اطلاع دهم که زنده هستم. در آن مدت مرا به امضای اسناد و اعترافاتی به زبان عربی که نه می فهمم و نه می توانم بخوانم، وادار کردند که من حتی نمی دانستم چه اسنادی هستند و چاره دیگری هم جز امضا نداشتم.
این شرایط تاثیر مرگبار بر مسیر محاکمه من داشت. تمام اسنادی که در آن دو هفته به اجبار امضا کرده بودم به عنوان مدرک علیه من در دادگاه استفاده شدند. من بعد از گذراندن 5 ماه در بازداشت، آن هم به خاطر جرمی که نمی دانستم چه بود، توانستم وکیلی داشته باشم. هیچ شاهدی جز اظهارات ماموران پلیس دستگیرکننده در پرونده من وجود نداشت. من متهم به ترویج و اشاعه مواد مخدر بودم اما حکمی که برای من صادر شده برای جرمی بسیار سنگین تر، یعنی فروش مواد مخدر است که البته من از هر دوی اینها مبرا هستم. من به هیچ عنوان نه مروج و نه فروشنده هیچ نوع ماده غیرقانونی نیستم.

 

من موافقم که ما همیشه باید در برابر اعمال مان پاسخگو باشیم و می پذیرم که با درگیرشدن در چنین موقعیتی بزرگترین اشتباه زندگی ام را مرتکب شده ام و فریب یک به اصطلاح «دوست» را خورده و خود را در چنین وضعیتی گرفتار کرده ام اما هیچ کس مستحق آن نیست که براساس یک اتهام بی اساس تمام زندگی اش را در زندان بگذراند.

لازم به گفتن نیست که یک روند دادرسی ناعادلانه و غیرانسانی، اجبار به امضای اسنادی به زبان بیگانه، عدم دسترسی به مترجم در بازجویی ها،اظهارات جعلی پلیس در دادگاه، عدم وجود شاهد و مدرکی غیر از اظهارات پلیس و حکمی که هیچ تناسبی با جرم ندارد، همه اینها یعنی 
نقض حقوق بشر.
من هنوز جوانم و آرزوها و رویاهای بسیاری دارم. تا این لحظه هم نزدیک به یک سال را به خاطر اشتباهی که مرتکب شده و تا آخر عمر به خاطرش نادم و پشیمان خواهم بود، در زندان گذرانده ام و درس عبرت گرفته ام. در زندان هیچ روزی را بدون بیم سلامتی و جانم سپری نکرده ام چرا که در کنار مجرمین حرفه ای و خلافکارانی زندگی می کنم که بعضا بیماری های قابل انتقالی مانند ایدز و هپاتیت دارند.
قبل از دستگیری، من آدم موفقی در حرفه ام بودم و همراه دو شریکم شرکتی موفق داشته و 16 کارمند با ما همکاری می کردند. اکنون بعد از 8 ماه انتظار، تمام زندگی ام از دستم رفته و تنها حکم حبس ابد پیش روی من است. من از صمیم قلب از شما تقاضای کمک دارم. تنها چیزی که می خواهم عدالت است، عدالتی که هر انسانی مستحق آن است. من تقاضای رحم و بخشش دارم چرا که هر کس در برهه ای از زندگی اش ممکن است دچار خطا و لغزش شود. لطفا به من کمک کنید تا زندگی ام را نجات دهم. زندگی من اکنون دیگر در دستان خودم نیست. تک تک امضاهای شما تاثیرگذار خواهد بود؛ و نه تنها من، بلکه خانواده ام، دوستانم و فرشته کوچولوی من، خواهر عزیزم هم تا همیشه ممنون و سپاسگزار شما خواهند بود.
قصدم از نوشتن این عرض حال به نقد کشیدن کشور امارات نیست. من مدت سه سال در این کشور زندگی و کار کرده ام زیرا کشور فوق العاده ای است هر چند دستگاه قضایی این کشور مرا محکوم کرده است. در اینجا می خواهم از خداوند، جناب شیخ محمد بن رشید آل مکتوم، معاون رئیس جمهور، نخست وزیر و حاکم دبی، خانواده ام، دوستانم، همراهانم و تمام مردم عزیز سوئد، ایران و مردم سراسر دنیا، همچنین شهروندان اماراتی به خاطر درگیر شدن در چنین شرایطی عذرخواهی کنم. اکنون زندگی من در دستان خداوند بزرگ، وکیلم و شماست. پیشاپیش از شما سپاسگزارم.»
درخواست برای جمع آوری امضا
در پایان این نامه متنی قرار داده شده و از کاربران خواسته شده تا به یک سایت مراجعه کنند و نامه حمایت از او را امضا کنند. در این نامه که خطاب به مسئولان مختلف بین المللی است خواسته شده تا نسبت به روند برگزاری دادگاه و حکم او نظارت بیشتری صورت گیرد. با افزایش حمایت ها، اطهری روز گذشته در فیس بوک خود نوشت: «با دیدن این همه استقبال از نامه ام یک نور امید کوچک تو این راه تاریک بی پایان برایم پیدا شده. از حمایت و تلاش همه شما سپاسگزارم. تک تک امضاها اثرگذار خواهند بود.»

 

 

کمپین جدی می شود

چند روزی است که کمپین حمایت از اطهری جدی شده و سیروان خسروی - خواننده کشورمان - از مردم خواسته تا در آن شرکت کنند. سیروان در متن خود نوشته: «دوستان عزیز، مدتیه که خبر به زندان افتادن «فرزان اطهری» در دبی رو شنیدم و متاسفانه تو روزهای گذشته مجازات بسیار سنگینی براش در نظر گرفته شده (حبس ابد). همه ما انسان ها اشتباهاتی رو، چه کوچیک چه بزرگ، تو زندگیمون انجام دادیم و می دهیم که ممکنه فقط یکی از این اشتباهات باعث تغییر مسیر زندگیمون برای همیشه بشه. من هم مثل اکثر شما هیچ وقت فرزان اطهری رو از نزدیک ندیدم ولی فکر می کنم هر انسانی که این نامه رو می خونه وظیفشه که به درخواستش فکر کنه و اگه می تونه یک قدم در راه کمک به این جوون برداره.»
واکنش های مختلف به کمپین
این کمپین با واکنش های متفاوت و بعضا متضادی روبرو شده که آن را نسبت به سایر کمپین های دیگر فیس بوک متمایز می کند. عده ای از این کمپین حمایت کردند اما عده دیگریاز کاربران اعتقاد دارند که او در هر صورت مواد مخدر حمل کرده و باید تاوان جرم خود را نیز تحمل کند. برخی دیگر از کاربران نیز نسبت به این موضوع که او بیشتر بر سوئدی بودن خود تاکید کرده اعتراض کردند و برخی دیگر نیز نسبت به صحت ادعاهای او با دیده شک نگاه می کنند.»

 

ادامه نوشته

با یک سایکل توریست،78 روز در مخوف ترین زندانهای جهان قسمت سیزدهم

قسمت سیزدهم

از تاریخ یکشنبه بیست و نهم دیماه 92  تا تاریخ  پنجشنبه هفدهم بهمن ماه 92

مطالب نوشته شده بعداز آزادی

حداقل شش ماه استراحت پزشکی

شکنجه هایی که در امارت شدم.می بایست به محض ورود به ایران مورد معاینه تخصصی قرار می گرفتم.تا از عواقب آن در امان باشم.اما گویا مثل حرکتهای قبلی ام باید درد گمنامی و بی محلی را تحمل کنم.عواقب آن در آینده مرا زمین گیر خواهد کرد.چرا که دوستم بابک شادب فر مقیم بلژیک هم با من در این راه به نوعی هم درد است.او نسبت به من کمتر شکنجه شده است.اما همچنان بعداز سیزده سال تحت درمان است.در حالیکه من به هیچ کدام آنها دسترسی ندارم و در یک شهرستان زندگی می کنم و محل خدمتم دور است.که تنها خستگی مفردم را بیشتر می کند.تا در کمی زمان فقط فرصت نفس کشیدن داشته باشم.

شکایت و گلایه هایم محفوظ است.وزارت امور خارجه و وزارت آموزش و پرورش می بایست در این راه کمکم می کردند.در حالیکه از درخواست کتبی ام برای کمک خیلی زمان می گذرد و روز به روز در فرسودگی حضور در محل خدمت قرار دارم.زمانم هم پر است .بیشتر برای تردد صرف می شود.استفاده از مسکن ها هم برای درمان موقتی اثرات خودرا از دست می دهد.یواش یواش قدرت پاهایم را از دست می دهم و در شرایط خیلی بدی قرار دارم.

در آینده اگر مشکلی برایم ایجاد شد.از حقم نخواهم گذشت.چراکه تمام شکنجه ها و عذابها را با افتخار و بعنوان یک معلم به جان خریدم.همچنان تا عید منتظر پاسخگویی خواهم بود.بعداز آن بر علیه کسانی که در این راه کوتاهی کرده اند.عملا وارد میدان خواهم شد.

 

 

سلام جیران من

با تو خاطرات زیادی دارم.آن زمان که این نام زیبا را دوستان آذربایجانی در آستارا انتخاب کردند.سالها می گذرد.دوستان زیادی از کشورهای مختلف تورا زیارت کرده اند.ولفگان سایکل توریست آلمانی تا تورا دید.با تعجب گفت.حسین با این سفر می کنی.این دوست خوبی برایت نخواهد بود.اما من تورا دوست داشتم.بودن تو در کنارم حس عجیبی به من هدیه می داد.این حس عجیب بود.که با تو توانستم کارهای بزرگی انجام بدهم.تا این دوستی ما در یادها باقی بماند.

در آخرین سفرم بود.که روزگار مهر جدایی را بر دوستی ما زد.تا بدترین خاطرات را باهم رقم بزنیم.هنوز ماههاست که از تو خبر ندارم.آن زمان که  بدترین شکنجه هارا در زندان مخوف و انفرادی کشور امارات متحده عربی را به جرم واهی جاسوسی تحمل می کردم.هیچوقت یاد تورا فراموش نمی کردم.در بازجویی ها که دوبار در کنارم قرار گرفتی با دیدنت نیروی تازه گرفتم.تا از حقانیت فکر و ایده یک جهان سومی دفاع کنم و خودرا مبرا از وصله ناجور بدانم.تا این پافشاری با تحمل مرارتها و رنج های فراوان منجر به آزادی ام شد.

نمی دانم.در کجا آرام گرفته ای .متهم به بی وفایی نمی کنم.اما نیک می دانم.که روزگار چنین دوستی مارا بر نتابید.تا بدست انسانهای جاهل و کوتاه بین جدایی ما تا این روز رقم بخورد.تا داستان زیبایی شبیه به لیلی و مجنون شکل بگیرد.هر چند طرف مقابل یک شی بی جان باشد.

دیگر از دستم من کاری ساخته نیست.باید این فراق را تحمل کنم.مگر اینکه اتفاق جدیدی بیفتد.دولتمردان ایران تلاش می کنند.تا این جدایی مارا به وصل برسانند.اما اماراتی ها فعلا تاب باور یک اراده انسانی از کشور ایران را ندارند.تا تورا همچنان در محبوس نگه دارند.تا تو لااقل در این راه از من سبقت بگیری.تا اولین دوچرخه ای باشی که بیشتر از سواره اش رکورد زندانی شدن را داشته باشی.تا نسلی به ریش کج اندیشان امارات روزی نیشخند بزند.و با خود بگوید.مگر عصر جاهلیت قبل از پیامبر در شبه جزیزه عربستان ریشه کن نشده است.

 

از آموزش و پرورش انتظار بیشتری نیست

امسال اولین سالی بود.که در مهرماه حس حضور در مدرسه را در زندان انفرادی امارات همراه با شکنجه و عذاب روحی و جسمی را باتهام جاسوسی بعنوان یک معلم ایرانی تجربه می کردم.تا در کنج خلوتی در اوج ضعف و ناتوانی تصور این عالم خاص را داشته باشم.تا این عذاب مرا از دوماه حقوقم محروم سازد.هرچند نوع بر خورد و پیگیری آموزش و پرورش در این راه جای گلایه زیادی را برایم زاده است.و شکایتم از این سازمان در جای خود مثل شکایتهای قبلی ام محفوظ است.چراکه وجود بعضی کج اندیشی ها در مدیریت این مجموعه قابل کتمان نیست.

با آنکه 25 آبانماه اعلام حضور کردم.باز نیش خودرا تحمیل کردند.تا در این مظلومیت شروع بکارم را در اول آذرماه بزنند.تا عملا شش روز هم این طرف از حقم پایمال شود.هرچند تلاش برای اعاده حقم با توجه به شرایط زمان زیاد مورد پسندم نیست.اما در خاطراتم حتما تمام موارد را قید خواهم کرد.

دوست ندارم کسی را بابت این بر خورد زیر سوال ببرم.اما بودند.دوستانی که در این راه کوتاهی کردند.و از نظر قانونی قابل پیگرد هستند.

 

 

 

انصراف از رکابزنی با دوستان برای حضور در جام جهانی برزیل 2014

دوستان برای هماهنگی این حرکت بزرگ در تلاش بودند. و از چند جا هم اسپانسر جمع کرده بودند.قرار بود.باشگاه استقلال و پیروزی و بزرگ هنرمندان ایران جناب آقای جمشید مشایخی در این کار سهیم باشند.اما من انصراف دادم.چرا که هنوز مشکل جسمی و روحی از شکنجه اماراتی ها مانع حرکتم هست.واین کار با این شرایط برایم مشکل هست.هرچند تا آخرین روز این انصراف تا پایان جام جهانی مرا آزار خواهد داد.چرا که بهترین فرصت بود.

از تمام دوستان بخصوص پدر سایکل توریست معنوی ایران جناب آقای سید مسعود طباطبایی بابت این لطفشان تقدیر و تشکر می کنم و در این راه بزرگ برایشان آرزوی موفقیت و کامیابی دارم.امیدوارم پرچم ایران با یاد این دوستان تزئین حرکت زیبا از انسانهای آزاده و مهربان و مهمان نواز از یک کشور زیبا آنهم ایران در برزیل در اهتزاز باشد.

 

شماره دوم ماهنامه ی آچاچی چاپ شد

شماره دوه ماهنامه ی آچاچی امروز با تیراژ 300 تایی به چاپ رسید شماره اول این ماهنامه که ماه گذشته با تیراژ 500 تایی و به صورت سیاه و سفید چاپ شده بود این ماه به صورت رنگی به چاپ رسید.

صفحه ی اول این شماره دربردارنده ی سخنی از سردبیر این ماهنامه آقای بهرنگ داودی با عنوان"می نویسم پس هستم" و با گزارشی از امین ناصری با آقای حسین قره داغی سایکل توریست همشهریمان و گزارشی دیگر در مورد تپه های بابا دونز آچاچی و  بخش احکام( سوالاتی در مورد احکام از حاج آقا صفیخانی) است.

در صفحه ی دوم این ماهنامه به گزارشی در مورد مدرسه ی شهید معماریان آچاچی از یونس ناصری و نوید محمدی بر می خوریم که مشکلات این مدرسه را به گوش مسئولین می رساند.

در قسمتهای دیگر این صفحه درمورد شب یلدا وتنوع گیاهی آچاچی و پیامی از شوراهای محترم آچاچی به چاپ رسیده است.و آخرین بخش این صفحه اختصاص دارد به نوشته ای از  آرنگ داودی درمورد  یکی از مفاخر آچاچی و کشورمان آقای قدرت داودی که چندین قهرمانی کشوری و آسیایی را در رشته ی دوچرخه سواری در پرونده دارد.

 

تابستان 93 برنامه ویژه با دوچرخه

اگر خدا عمری داد.و سلامتی خودرا باز یافتم.حتما در تابستان 93 بیکار نخواهم بود.در حال آماده سازی و تکمیل پروژه ویژه ام هستم.این کاررا نه در جاده و نه در هوا انجام خواهم داد.یک کار خاص و تقریبا نو و بکری است.برای تمرین یک محل را حتما در ایران رکورد خواهم زد.تا با رفع موانع در خارج از ایران تکمیل تر شود.باز هم در این راه بر توانایی ها و استعداد ها و پشتکار شخصی خود تکیه خواهم زد. و راه رفته را برای جذب کمک و همراهی تکرار نخواهم کرد.چرا که برای حرکت به ایده آل در باور خود،خطر ریسک و ماندن قابل تصور و پیش بینی است.

این کار را با نام و افتخار ایران انجام خواهم داد.

 

چرا فیس بوک

خیلی تلاش داشتم به همین وب اکتفا بکنم.وتجربیات خودرا در اختیار هم وطنان بگذارم.تا شاید مرحم دردهای سفر طاقت فرسایم باشد.اما قدرت مانور در این صفحات برایم کامل نبود.از طرفی هم ،خاطرات بد سفر به امارات و شکنجه و عذاب روحی و جسمی و تحمل 78 روز زندان انفرادی بعنوان حامل شعار زیبای جهانی  به جرم واهی جاسوسی مرا بر آن داشت.تا از این کار اماراتی ها شکایت کنم.تنها راه ارتباط فیس بوک بود.تا لااقل با انسانهایی که قبلا بر خورد داشتم.بر حقانیت اهداف پاک و انسان دوستانه  و نیت درونی ام مهر تایید بزنند و در کنارم قرار بگیرند.تا بار دیگر این کار کثیف و نابخردانه تکرار نشود.از طرفی هم فرصت داشتم.فیلم هایی که در سفرها داشتم به اشتراک بگذارم.همچنین در طول عمرم فیلم های مستند و انساندوستانه ام را که در طول عمرم ساخته  و کار کرده ام را ،یواش یواش بدون چشم داشت مادی در اختیار جامعه انسانی قرار دهم.تا شاید بتوانم بعنوان یک عضو جامعه جهانی از کشور جهان سوم ،صداقت و درستی اهدافم را دردوره عمرانسانی ام رو کنم.

 

https://www.facebook.com/hosein.gharedaghi

 

مرگ بهترین دوست سفرهایم

هنوز از دوری او می لنگم.حس می کنم.در نوازشش هنوز بدهکارم.چند بار از او در سفرهایم جدا شدم.اما لطف خدا بود.که دوباره به او رسیدم.با او دوستان خیلی زیادی با مرام و مسلک های زیادی پیدا کردم.تا او هم در هم آوایی شعار زیبای تلاش و باور یک ایرانی برای صلح جهانی با من همراه شود.هنوز آخرین هم نشینی اورا فراموش نمی کنم.اوهم هم با من رکوردداراست.شاید رکوردش بیشتر از من هم باشد.اما نقش او در این راه بیشتر از من بوده است.هرچند زیاد به چشم نیامده است.در رکابزنی دور نوارمرزی ایران و خارج از ایران او هم با من بوده است.تا به این هم سفرم بنازم.

در آخرین وداع ناخواسته اوهم از من جداشد.تا در کنار جیران ،رکورد بیشترین زمان زندانی را تجربه کند.شاید بدلیل ماهیتش زیاد در یادها نقل نشود.اما در عشق انسانی ام در ذرات ماده از خالق خود هزاران بار یاد خواهم کرد.تا شکر گذاراو باشم.

شاید حدس بزنید این دوستم که بوده است.اما باور کنید.من اورا بعنوان یک دوست می پنداشتم.تا در امارات به جرم واهی جاسوسی او هم با من عذاب بکشد.دوربین عکاسی ام را می گویم.من به لطف خدا و پاکی و صداقتی که داشتم با تحمل شکنجه و عذاب روحی و جسمی بعداز 78 روز زندان انفرادی آزاد شدم.اما او به همراه دوچرخه و بعضی وسایلم در زندان امارات همچنان محبوس است.به یاد روزهایی می افتم.که به شاستی آن فشار می دادم.تا لحظه زیبای خداوندی را به نمایش بگذارم.

 

یک عذر موجه

شماره تلفن فامیل و دوستان را ندارم.اگر در این مدت، کوتاهی صورت گرفته عذر خواهی می کنم.نزدیک به 78 روز در زندان انفرادی امارات به جرم واهی جاسوسی زندانی بودم.خیلی از وسایلم هنوز در امارات جا مانده است.وزرات امورخارجه تلاش دارد.اموال فوق را پس از استرداد به اینجانب بر گرداند.

گوشی تلفنم هم یکی از اموال فوق می باشد.که تمام شماره ها در آن ثبت شده است.

 

سیب حاج جمشید عیسی خانی در یاد خاطره ها

نسبت به سالهای قبل زیاد شور و شوق ندارم.آن تحرک و پویایی از من رخت بسته است.هنوز فرصت نکرده ام تا به دست بوسی کسی که دو سال مهربانانه خاطرات زیاد و خوبی رادر مدرسه آوین برایم رقم زد، ببینم.هرچند سهمیه سیب من با آنکه دیر رسیده بودم.بالاخره بدستم رسید.

از آزادی ام چند ماهی می گذرد.اما موفق به حضور در روستا و مدرسه آوین نشده ام.دلم برای دیدن حاج جمشید عیسی خانی و مردم روستا ودانش آموزان محل خدمت قبلی ام تنگ شده است.

هنوز یادمهربانی حاجی و مردم روستا و دانش آموزان در خاطراتم موج می زند.تا دل گرفته ام را در دیدن دوباره صیقل دهم.تا در گوشه ای به این ضعف انسانی در فاصله ها بگریم.چراکه مثل تمام جاهایی که خدمت کرده ام بر انسانهای خوبش خواهم بالید.

ادامه نوشته

با یک سایکل توریست،78 روز در مخوف ترین زندانهای جهان قسمت دوازدهم

قسمت دوازدهم

 

یک سلام و علیک با یک شهروند میانه ای در امتداد یک کار خیر

روز جمعه 24 آبانماه 92 روبروی درمانگاه نصر برای یک کاری به یک چاپخانه در میانه مراجعه کردم.از آزادی ام از زندان امارات به جرم واهی جاسوسی در حین رکابزنی سه روز می گذشت.هنوز داغ و رنج و درد شکنجه را داشتم.مهربانی این شهروند در یادم باقی ماند.در حالیکه نمی دانستم.او یک روز دنبال یک معما در مورد من با خود خواهد داشت.

مهربانی و انساندوستی این بزرگوار ادامه داشت.تا در امتداد کار خیرش همچنان از دور یارای من باشد.تا به مجهولاتش دسترسی پیدا کند.می گفت.با خود فکر می کردم.اگر فلانی باشد.او می بایست در رکاب دور دنیا با دوچرخه باشد.بودن او در میانه برایم جای سوال بود.تا اینکه بعداز مدتی خاطراتش را خواندم.تا به سوالات ذهنی ام پاسخ بدهم.

امروز قسمت شد.تا مهمانش باشم.پذیرایی و مهمان نوازی و ادب و انسانیتش برایم مایه افتخار بود.تا به چنین هم ولایتی بنازم.او کسی نیست.جزء آقای مرادی ،که کلکسیون عکس های سایکل توریست هایش مرا به تعجب واداشت.تا به حسن سلیقه این میانه ای هزاران بار تحسین بگویم.

او در این محل یک چاپخانه با نام پارسا دارد.و کارش چاپ و کلکسیون کارتهای عروسی است.کار خیر او در منگنه کوب کتابهای دانش آموزان دبستان طارون با نیت خیر و بدون دریافت وجهی ستودنی است.تا آن سلام علیک با یک شهروند میانه ای در امتداد یک کار خیر نمود با ارزشی پیدا کند.بدینوسیله از حسن ادب و کار خیر او تشکر و قدردانی می شود.

 

 

سال میلادی با نماد جغرافیایی میانه از نگاه یک سایکل توریست انگلیسی

عمران با صید بهترین خاطرات عمرش از نگاه به کره جغرافیایی میانه سال نو میلادی را تبریک گفته است.این دوست به همراه جاتان سایکل توریست انگلیسی در مردادماه مهمان میانه ایها بودند.

Happy new year to everyone!

 

هموطنان و همشهریان میانه ای ، امروز اخبار پرس تی وی را دنبال کنید

همشهریان میانه ای،امروز اخبار پرس تی وی را دنبال کنید

پرس تی وی خبر داد: شکنجه یک توریست دوچرخه سوار ایرانی در امارات

تاریخ انتشار

چهارشنبه 11 دی 1392 ساعت 11:31

یک توریست دوچرخه سوار ایرانی (سایکل توریست) که در امارات به اتهام جاسوسی زندانی شده بود، گفت: او در طول دوران بازداشت خود در این کشور عربی، تحت شکنجه قرار گرفته است.

به گزارش خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، حسین قره‌داغی که معلم مدرسه‌ای در شمال غربی ایران نیز هست، در گفت و گو با شبکه خبری پرس تی‌وی گفت: من به مدت ۳۵ روز، شکنجه شدم. من دیگر از نظر فیزیکی، همان فرد سابق نیستم. مرا از بسیاری از نیازهای اساسی محروم کردند.

این شهروند ایرانی، خاطرنشان کرد که با پیام صلح و دوستی برای جهان، با دوچرخه‌اش به بسیاری از کشورهای جهان سفر کرده است.

قره‌داغی به مدت ۷۸ روز بدون اجازه تماس با خانواده‌اش و یا سفارت ایران، زندانی بود.

وی افزود: آن‌ها، مرا به جاسوسی متهم کرده و مرا شکنجه کردند، ولی آن‌ها، هیچ مدرکی علیه من نداشتند. من فقط یک توریست دوچرخه‌سوار هستم.

قره‌داغی از وزارت خارجه خواسته است که پرونده او را به دیوان بین‌المللی دادگستری ارجاع دهند.

 

نوشته شده در  چهارشنبه یازدهم دی 1392ساعت 17:29  توسط حسین قره داغی  |  آرشیو نظرات

شکنجه شدن توریست ایرانی در امارات

 

زندان مرکزی امارات

چهارشنبه 11 دی 1392 | 09:12

5

 

0

 

ارسال | چاپ

به گزارش پرس تی‌وی، یک توریست دوچرخه سوار ایرانی که در امارات به اتهام جاسوسی زندانی شده بود، می‌گوید که او در طول دوران بازداشت خود در این کشور عربی، تحت شکنجه قرار گرفته است.

حسین قره‌داغی که معلم مدرسه‌ای در شمال غربی ایران نیز هست، روز سه‌شنبه در مصاحبه با پرس تی‌وی گفت: «من به مدت ۳۵ روز، شکنجه شدم. من دیگر از نظر فیزیکی، همان فرد سابق نیستم. مرا از بسیاری از نیازهای اساسی محروم کردند.»

این شهروند ایرانی، خاطرنشان کرد که او  با پیام صلح و دوستی برای جهان، با دوچرخه‌اش به بسیاری از کشورهای جهان سفر کرد.

قره‌داغی به مدت ۷۸ روز بدون اجازه تماس با خانواده‌اش و یا سفارت ایران، زندانی بود.

وی در ادامه افزود: «آن‌ها، مرا به جاسوسی متهم کرده و مرا شکنجه کردند، ولی آن‌ها، هیچ مدرکی علیه من نداشتند. من فقط یک توریست دوچرخه‌سوار هستم.»

وزارت خارجه ایران می‌گوید که از طریق کانال‌های دیپلماتیک، همچنان پیگیر این پرونده است. قره‌داغی از وزارت خارجه خواسته است که پرونده او را به دیوان بین‌المللی دادگستری ارجاع دهند.

در ۲۸ ژوئن، دیدبان حقوق بشر، عفو بین‌الملل و گروه حقوق بشری الکرامة در یک بیانیه مشترک گفتند که آن‌ها ۲۲ نامه دست نوشته فرستاده شده توسط تعدادی از بازداشت‌شدگان در امارات دریافت کرده اند که در آن به بدرفتاری سیستماتیک و شکنجه زندانیان در امارات استناد شده بود.

 

تشکر ویژه

از تمام دوستانی که در حق طلبی یک انسان صلح طلب در کنارم هستند.تقدیر و تشکر می کنم.آقای رنگساز خبر نگار نام آور آدربایجان و ایران و آقای سامان کچوری خبرنگار بین المللی پرس تی وی که در این مدت برای تهیه خبر و انعکاس آن خیلی زحمت کشیدند.

آقای کاظم سجادی مسئول وزارت امورخارجه که زمان مفقود شدنم در امارات پیگیرم بودند.وهمچنان روی پرونده ام زحمت می کشند.و تمام دوستان و عزیزانی که همچنان برای اعاده حقم زحمت می کشند.قبلا نیز از تمام عزیزان به اسم تقدیر و تشکر کرده ام.

 

 

جان باختن یک ایرانی بازداشت شده در امارات

سخنگوی وزارت امور خارجه اعلام کرد: وزارت امور خارجه موضوع جان باختن مرحوم سیدعلی حسینی شهروند ایرانی را که در بازداشت ماموران امنیتی امارات جان خود را از دست داده است ، بصورت جدی در دست پیگیری دارد.

مرضیه افخم اظهار کرد: به محض اطلاع از این حادثه از طریق مقامات اماراتی بلافاصله در غیاب سفیر امارات در تهران مسوول این سفارت به وزارت امور خارجه احضار و ضمن بیان مراتب اعتراض شدید جمهوری اسلامی ایران، ضرورت ایجاد شرایط و تسهیلات لازم برای تحقیق در خصوص روشن شدن ابعاد واقعی این قضیه اعلام شد.

وی با تاکید بر این‌که «به رغم پیگیری‌های رسمی نمایندگی جمهوری اسلامی ایران در امارات در دو هفته اخیر ، این کشور تاکنون هیچگونه گزارش رسمی از دستگیری مرحوم سیدعلی حسینی و دو شهروند دیگر ایرانی که در بازداشت بسر می برند ارائه نکرده است» ، افزود: بدنبال انتشار اخبار رسانه‌ای درباره دستگیری سه ایرانی توسط نیروهای امنیتی امارات در دو هفته اخیر یادداشت‌هایی از سوی نمایندگی کشورمان در امارات به وزارت امور خارجه آن کشور ارسال و بر اساس کنوانسیون های بین المللی خواستار دسترسی کنسولی به این افراد شده بود.

وی افزود: همچنین بلافاصله پس از اطلاع از این موضوع ، نماینده ای از سوی وزارت امور خارجه برای بررسی این مساله عازم امارات شد و به زودی یک هیات تحقیقی – کارشناسی به منظور بررسی و تحقیق در مورد علل فوت نامبرده رهسپار امارات خواهد شد.

 

ادامه نوشته

با یک سایکل توریست،78 روز در مخوف ترین زندانهای جهان قسمت یازدهم

 قسمت یازدهم

حاجی سهم سیب من کو

در 78 روز زندانی در کشورامارات که با دوچرخه و حامل پیام صلح جهانی و به جرم واهی جاسوسی در حبس  بودم.وقتی سیب را در دسر غذایی می دادند.به یاد خاطره های زیبای آوین می افتادم.به یاد آقای حاج جمشید عیسی خانی می افتادم.کسی که در 2 سال خدمتم در آوین خیلی برایم زحمت کشیده بود.دوستی و محبت و انسانیت او هیچ وقت یادم نمی رود.در قالب شعر آن روزها را زمزمه می کرد.تا یک روزی بعداز تنظیم، آن را در این صحفه قرار خواهم داد.

هر سال سهم سیب همکاران را جدا می کرد.سیب من سفارشی بود.گاهی هم به باغش در کنار روستا حمله می کردیم.بخصوص همکارانمان آقای حسین نژاد و آقای بهزاد انگوتی تا کیسه 50 کیلویی را پر نمی کردند.ول کن نبودند.امسال نتوانستم در فصل چیدن سیب در کنار این عزیزان باشم.هنوز هم رسم ادب را بدلیل مشغله کاری بجا نیاورده ام.تا دست بوس حاجی شوم.چرا که عهد بسته بودم.اگر زنده ماندم و دوباره به میانه بر گشتم.حتما در اولین فرصت به حاجی سر خواهم زد.اما تا این لحظه شرمنده حاجی هستم.

دیر رسیده ام.اما می دانم سهم سیب من محفوظ است. 

 

تصویر:از منصور قره داغی

تازیانه های مرگ اماراتی ها بر روی حسین قره داغی سایکل توریست میانه ای

حسین قره داغی رکاب زن پر افتخار میانه اتفاقات پیش آمده در جریان سفر دور دنیای خود که با شعار تلاش و باور یک ایرانی برای صلح جهانی وطن خویش را ترک کرده بود را بازگو می کند .

به گزارش پایگاه اطلاع رسانی میانا : شامگاه روز چهارشنبه 23 مرداد 92 رکاب زن خستگی ناپذیر و با اراده میانه ای که بار ها توانسته برای شهر میانه و کشور ایران افتخار آفرینی کند با بدرقه دوستان و مریدان مرام خویش میانه را به قصد عزیمت به دور دنیا ترک کرد .

اما در این سفر که حدودا 4 سال بطول می انجامید معلوم نبود بر سر حسین چه ها بیاید شاید این آخرین سفری بود که او می رفت . حسین قره داغی دوچرخه سوار میانه، تصمیم داشت دور دنیا را به مدت 4 سال رکاب بزند و نماد صلح و باور یک ایرانی را در پایتخت کشورها با نخ کشی نمادین انجام دهد. اما چند هفته که بعد از که از مرز های جنوبی کشور خارج که شد اتفاقاتی برای وی افتاد که شاید هر ایرانی را تحت تاثیر خود قرار دهد .

حسین قرداغی در نوشته های خود بعد از خروج از مرز های آبی جنوب کشور عزیزمان چنین می گوید :

مدارکم برای ورود به امارات متحده عربی با دوچرخه قانونی وکامل بود و هیچ نقصی نداشت.ویزای 14 روزه داشتم.در صورت ادامه برنامه ام برای رکورد گینس در شهر دبی برای جبران کمی زمان قرار بود.تلفنی با دفتر سیحون 14 روز دیگر تمدید شود.لذا از این لحاظ مشکل نداشتم.تا بابت آن زندانی شوم.

در تاریخ 92/5/28 از مرز دریایی شهید باهنر سوار کشتی شدم و مهرش روی پاسپوتم جا خوش کرده است.ودر 92/5/29 برابر با 20 اگوست 2013 وارد بندرشارجه(مینا خالد) با کشتی وارد کشور امارات متحده عربی شدم.که مهر ورود آن روی پاسپورتم خورده است.

در تاریخ چهارم شهریورماه 92 ساعت 11/30 در سفارت ایران حضور پیدا کردم.تا برای ویزای عمان اقدام نمایم.سفارت این قدرت را داشت تا این مشکل را حل کند.چرا که در ایران با برنامه ام برای ساعت و تاریخ ورود به کشور عمان هماهنگی پیدا نمی کرد.اما این کار را نکردند.قرار شد دو روز دیگر به باشگاه ایرانیان برسم.تا رکورد گینس را دنبال کنم.اما هر گز به این باشگاه نرسیدم.درست ساعاتی بعداز خروج از سفارت ایران در کنار پل شیخ ابوظبی دستگیر شدم.

اول ایدی ام (ویزا) را نیروهای امنیتی خواستند.بعد پاسپورتم را گرفتند.مشکلی نداشتم.اما به زور سوار ماشین مخصوص کردند.تا به زندانی ببرند.که در عمرم برای اولین بار با مقوله حبس مواجه شوم.پذیرایی 78 روز حاصل این پیامد بود.عکسهایم را بررسی کردند.مشکلی وجود نداشت.چراکه بیشتر از مکانهای عمومی و توریستی عکس گرفته بودم.آنهم بیشتر از حاضرین برای عکس گرفتن اجازه می گرفتم.

اتهام جاسوسی را پیش کشیدند.گریز از این اتهام کارساده ای نبود.باید از خودم دفاع می کردم.اما این اتهام راه فرار نداشت.باید تا آخرین نایم مقاومت می کردم.چراکه در این چند سال ثابت کرده بودم.با شعار زیبایی صلح جهانی چند سالی است.رکاب می زنم.تمام مدارکم موجود بود.چون فرهنگی بودم.فقط تابستان فرصت اینکار را داشتم.سال گذشته هم شبکه های تلویزیونی و روزنامه ها  و سایتهای خبری  کشور آذربایجان و ترکیه در تابستان 91 از من با نام سفیر صلح جهانی با دوچرخه خبر تهیه و پخش کرده بودند.

اتهام سنگینی بود.هر چه دلیل و دفاع می کردم.بر شدت شکنجه و عذاب می افزودند.تا عملا مرگ را در چند قدمی خود ببینیم.عذابهای روحی و روانی وجسمی زیادی به من وارد کرده بودند.در آخرین روزها دیگر قدرت راه رفتن و ایستادن را نداشتم.بدنم بدجوری تحلیل رفته بود.سردرد مداوم شدیدی داشتم.دل پیچه عذابم می داد.قرص و مسکن می دادند.اما خوابم نمی آمد.هذیان می گفتم .

حسین قره داغی " مشتری زیادی برای شکنجه داشتم "در زندان انفرادی امارات متحده عربی زیر شکنجه بودم.مشتری زیادی برای شکنجه داشتم.وقتم پر بود.زیر پاهایم تاول زده بود.15 روز بدون پتو و تشک و بالش را پشت سر گذاشته بودم.حالا نوبت بی خوابی بود.تمام زمانم برای شکنجه صرف می شد.پاهاهایم از تازیانه تاول خونی زده بود.ماهیچه هایم از درد تازیانه قدرت حرکت نداشت.زانوهایم می لرزید.تا با دستانم همدردی کند.شب را زیر شکنجه بودم.نزدیک نماز صبح به اتاق انفرادی آوردند.روی زمین به پهلو ی راست دراز کشیده بودم.اتاق انفرادی به رنگ زرد کرمی بود.کف اتاق هم رنگ سفید داشت.برخورد لامپ مهتابی با برخورد به کف زمین یک تصویر مغشوش را می آفرید.مابین عالم خواب و بیداری بودم.ضجه و ناله می کردم.خیلی سردم بود.احساس می کردم.روبرویم در عالم هپروت یک وان گرم حمام وجود دارد .هرچه تقلا می کردم.تا خودرا داخل آن بیاندازم.قدرت حرکت نداشتم.در همین افکار بودم.که زندان بان باز مرا برای شکنجه خواست.رد مسئول،یعنی مسئول شکنجه تورا می خواهد.

شکنجه جوجه مرغی در زندان انفرادی امارات متحده عربی:

به گفته حسین این نمونه ای از شکنجه در مدت این 78 روز زندانی شدن در کشور اماراتبود : از صبح زود بعداز صبحانه مرا از زندان انفرادی به اتاق شکنجه بردند.دو نفر از من پذیرایی کردند.بعداز چند ساعاتی برای نهار مرخصم کردند. بعداز نهار دوباره را به اتاق شکنجه خواستند.بعداز پذیرایی با تازیانه ،خواستند.جوجه مرغی شکنجه بدهند.روی مچم.محافظ پارچه ای بستند.دستبند دستم کردند.خیلی کوچک بود.با فشار به مچم زدند. نشسته از زیر زانوهاهایم میله ای را رد کردند.واز یک بلندی آویزان کردند.به زیر پاهاو ... تازیانه می زدند.محافظ پارچه ای از مچم دور شده بود و به مچ دست چپم خیلی فشار می آورد.اعتراض کردم.با خشونت تمام شکنجه گر همان دستم را با دستش می چرخاند.تا درد شدیدی داشته باشم.صدای ناله و فریادم بلند بود.جمله اعتراف را تکرار می کردند.اما در همان حالت ضجه اعتراض می کردم.من دوچرخه سوار و یک معلم هستم.

بعداز ساعاتی مرا پایین آوردند.درد شدیدی داشتم.درد بدنم را فراموش کرده بودم.حواسم به مچم بود.که درد شدیدی داشت.باز روی زمین روی همان مچم کار می کردند.بعداز چند ساعاتی دوباره به اتاق انفرادی فرستادند.تا از همانجا بی حسی مچ دست چپم میراث این ظلم تا این لحظه باشد .

تا اینکه یک روز لباسهایم را دادند.تا عوض کنم و خودرا برای یک تغییر آماده کنم.در این مدت با خانواده و جهان خارج و سفارت ایران ارتباط نداشتم.در بی خبری مطلق بودم.تا اینکه با اسکورت سوار هواپیما کردند.تا مهر خروج پاسپورتم در این کشوربتاریخ  دوازدهم نوامبر 2013 از طریق هواپیمای الاتحاد بخورد.و در فرودگاه امام خمینی ره تهران مهر ورود به ایران92/8/21 روز سه شنبه خود نمایی کند.

از آزادی ام نه سفارت ایران و نه وزارت امور خارجه خبر داشت.انتخاب روز تعطیل از شگرد های  اماراتی ها بود.تا رسانه ای نشود.چرا که روز تاسوعا و عاشورا و جمعه عملا همه جا تعطیل بود.تا بعداز یک هفته که به وزارت امور خارجه در تهران مراجعه کردم.اطلاع پیدا کردم.اصلا دقیقا از زندانی بودنم خبر نداشتند.فقط می دانستند.از من خبری نیست.حتی برای دریافت اطلاع باسفارت ایران در ابوظبی و مسقط و بمبئی مکاتبه کرده بودند.

حسین قره داغی بعد طی مراحل بهبودی خواستار رسیدگی مراجع ذی صلاح به این موضوعات شد و همچنان شکایت شخصی خود را پیگیر است او در خاتمه صحبت هایش چنین گفت  :

بعداز آزادی از زندان امارات به جرم واهی جاسوسی دو هفته ای نمی گذرد.در این مدت چند سایکل توریستاز میانه رد شدند.فقط توانستم به یک نفرشان خدمت کنم.می دانستم،هم ولایتی ها هستند و این فرهنگ مهمان نوازی ریشه در خون و پوست مردم میانه و ایران ذاتا نهادینه شده ، و این مهمانان را تنها نخواهند گذاشت.هنوز به حالت عادی بر نگشته ام وازنظر روحی و روانی و جسمی با مشکل مواجه هستم.بیشتر زمانم هم برای تردد به محل خدمت می گذرد.چراکه هفتمین سال متوالی است.هنوز موفق به تعیین محل خدمتم نشده ام.لذا در پذیرای از این عزیزان با مشکل مواجه هستم.

نقل از سایت:http:///news/8068

مهمان سایکل توریست در ادامه مسیر

مهمانان سایکل توریست از کشور فرانسه و سوئیس و آلمان، امروز میانه را به طرف زنجان و قزوین و کرج و تهران ترک کردند.دوستان فرانسوی تا چابهار خواهند رفت.انتظار داریم دوستان بلوچ رسم مهمان نوازی خودرا باز ثابت کنند.دقیقا از مسیر بندرعباس وجاسک و زرآباد وارد استان سیستان و بلوچستان خواهند شد.به محض ورود به این استان تا لحظه خروج در خدمت دوستان بلوچم خواهند بود.بقیه دوستان با کشتی به دبی سفرخواهند کرد.

در مورد مشکلی که در امارات متحده عربی برایم پیش آمده بود.صحبت کردیم.از این پیش آمد ناگوار ضمن ابراز همدردی،ناراحت شدند.

ازدوستان میانالی هم بابت برقراری یک دیدار از نزدیک شرمنده شدیم.بدلیل محدودیتها و حضور بموقع آنان در تهران جهت تحویل سال میلادی کریسمس نتوانستیم به عهدمان وفا کنیم.لذا از همه این عزیزان عذارخواهی می کنیم.در آینده با اخذ مجوزهای لازم جهت مهمان نوازی و رفع مشکلات موجود حتما در خدمت خواهیم بود.

 

از وزارت امورخارجه انتظار بیشتری دارم

با گذشت یک ماه و اندی هنوز منتظر پی گیری وزارت امور خارجه در مورد علت زندانی شدنم در امارات متحده عربی هستم.78 روز در زندان انفرادی همراه با شکنجه عذاب و روحی و جسمی کار زشت و عمل غیر انسانی ازطرف مسئولین کشور امارات بودم.از آنجا که در این کار به هیچ مرجع و ارکانی جهت اعاده حقم دسترسی نداشتم.طبیعی است.این کار غیر انسانی اماراتی ها با عکس العمل حق به جانب آنها مواجه شود.

سفارت ایران در جریان حرکتم از ابوظبی به دبی و حضور در باشگاه ایرانیان مطلع بود.نرسیدنم به این محل می توانست.نگرانی آنها را تشدید کند.تا مجدانه در پیدا کردن یا یافتن سرنخی در تلاش باشند.شاید تلاش آنها به موانع و عدم پاسخگویی مسئولین اماراتی همراه باشد.اما دلیلی نبود.تا از من خبر نداشته باشند.

اگر به هر جرمی در زندان بودم.نبایست سفارت و وزارت امور خارجه مطلع می شد.حتی از روزآزادی ام نه سفارت ایران و نه وزارت امور خارجه خبر داشت.در حالیکه خانواده مجدانه پیگیر یافتن سرنخی از سرنوشت من بودند.می بایست از روز آزادی و جرمم مطلع می شدند.

نگاه داشتن وسایلم در استخبارات شهر ابوظبی کاردرستی نبود.با تیرئه شدنم می بایست وسایل فوق را تحویل می دادند.تا مستندات موجود در آن همراه روزنامه سفر دلیل بر بی گناهی ام قرار می گرفت.تا بر اساس آن وزارت امورخارجه تصمیم بگیرد.از بین بردن آنها از طرف اماراتی ها و یا ضبط آن یک امر طبیعی است.

خیلی حرفهای زیادی در این مورد دارم.اما تا نظر قطعی وزارت امورخارجه سکوت خواهم کرد.انتظار دارم وزارت امورخارجه مجدانه پیگیر این موضوع باشند.و مسئولین اماراتی ها هم این جنایت خودرا به گردن بگیرند .در غیر اینصورت مستندات دیگر را رو خواهم کرد.

 برای سایکل توریستهای انگلیسی قبل از سفرم در میانه مشکلی پیش آمده بود.نیروی انتظامی با نهایت احترام وحرمت با آنها بر خورد کرد.اما وکیل دولت انگلیس که سفارت سوئیس بود.تا آخرین لحظه پیگیر موضوع بودند.انتظار دارم وزارت امور خارجه ایران هم چنین برخوردی در اعاده حق اینجانب داشته باشد.

همدرد یک راه دشوار ،آقای بابک شاداب فر از بلژیک از شکنجه امارتی ها

بابک شاداب فر هم وطن مقیم بلژیک از شکنجه های اماراتی ها سخن می گفت.جایی که اورا خیلی شکنجه کرده بودند.آنطرف خلیج فارس در کشور امارات از هموطنانی بود.که داغ و درد شکنجه را کشیده بود.خوشبختانه پزشک قانونی بلژیک و سازمان ملل اورا کمک کرده بود.نامش ثبت شده است.از درد تازیانه و شکنجه های اماراتی ها متاسفانه سلامتی اش خدشه دار شده بود.راه رفتن برایش سخت شده است.تالمات روحی هم اورا بدجوری عذاب می دهد.

خوشبختانه به اهرمهایی دسترسی دارد.که می تواند.حق خودرا در این ظلم نابخشودنی اماراتی ها زنده کند.در حالیکه هنوز من موفق نشده ام.خدا می داند.چه روزی خواهم افتاد ولی تا آخرین نفس مبارزه خواهم کرد.اگر موفق نشدم.بعداز جواب قطعی وزارت امورخارجه و سازمانهای حقوقی و بین المللی ،خاطراتم را دقیق و به روز خواهم نگاشت.تا مرحمی بر درد و رنج های 78 روز زندان انفرادی همراه با شکنجه روحی و روانی و جسمی ام باشد.

امروز باهم تماس تلفنی داشتیم.او دوست داشت کمکم کند.چراکه می دانست در این 78 روز چه کشیده ام.منهم وکالت دادم.تادر کشور بلژیک دنبال کارمن هم باشد.می دانست من در مدرسه و تردد آن گرفتارم،و دسترسی راحت به اعاده حقم ندارم.واز منابع مالی هم ضعیف هستم.کافی بود.دو ماه حقوقم بنابه دلایلی قطع شود.آنوقت تمام قسط های بانکی ام عقب می افتاد و از این لحاظ با مشکل مواجه می شدم.اما قول دادم.هر کجا شد برای اعاده حقم حضور پیدا کنم.حتی دادگاههای بلژیک و سازمان ملل.مشکل مالی ام را توضیح دادم.تا همدردی مشترک از مهربانی اش به عنوان یک هم وطن شامل حالم شود.

انشاءالله با تلاش این عزیز دیگر اماراتی ها جرات نکنند.بدون دلیل هم وطنان دیگرمان را در زندانهایشان شکنجه و عذاب بدهند.و با اعتراف ساختگی با جان و سلامتی ایرانیها بازی کنند.هم وطنانی که در امارات شکنجه شده اند.می توانند با او خاطراتشان را در میان بگذارند.جهت تبادل نظر و ارتباط می توانیدایمل بزنیدجهت دریافت ایمل و شماره تلفن این هم وطن مقیم بلژیک تماس بگیرید.

این دوست بزرگوار اجازه انتشار آدرس سایتشان را دادند.تا با مراجعه به سایشان بتوانند.هم وطنان ایمل بزنند.

art-against-torur-inuae.123website.be

اثرات شکنجه امارتی ها عیان می شود

برای سال دوم بود.که در تعطیلات تابستان بعنوان معلم و یک سایکل توریست ،خارج از ایران را رکاب می زدم.در حین رکابزنی در کشور امارات متحده عربی با اتهام واهی جاسوسی در شهر ابوظبی دستگیر شدم.تا 78 روز زندانی انفرادی همراه با شکنجه جسمی و روحی و روانی را تجربه کنم.اثرات شکنجه وتلخی این حرکت اماراتی ها سالها مرا خواهد رنجاند.چه بسا بی خبر از عواقب آن یک روز مرا از پای در خواهد آورد.

هنوز کف پاهایم درد این شکنجه را دارد.وقتی که بیشتر از چند ساعت برای تدریس در کلاس درس حضور می یابم.این درد بیشتر می شود.تا آه و ناله ام بلند شود.وقتی به خانه می رسم.بدور از چشم خانواده حمام می روم.تا با کمی آب گرم و ماساژ آن را تسکین دهم.گاهی در حین تدریس پاهایم می لرزد و کنترلم را از دست می دهم.برای اینکه بچه های دانش متوجه نشوند.کنار آنها می نشینم تا در حین تدریس نیفتم.

گاهی کنترل ماهیچه های رانم از دستم خارج می شود.تا خود به خود چندقدم جلوتر حرکت کنم.با دست چپم نمی توانم بار سنگینی را بردارم.گاها اذیتم می کند.دستانم را نمی توانم محکم ببندم.در کلاس درس وقتی روی تخته سیاه می نویسم.گچ از دستم می افتد.نگاه های کنجکاو دانش آموزان آزارم می دهد.تا با برش از این صحنه ذهن آنها را به جای دیگر معطوف کنم.

خواب درست و حسابی ندارم.برای اینکه خانواده متوجه نشوند.بیشتر روی مبل راحتی می خوابم.تا مبادا هذیانها و کابوسهای شبانه ام آنها را برنجاند و نگرانشان کند.

هرچه زمان می گذرد.حس می کنم.به آخرین نفسهایم نزدیک می شوم.گاهی قلبم بدجوری تیر می کشد.حس می کنم.دارم نفس آخر را می کشم.در خلوت خود به دوردستها خیره می شوم.تا با تلنگر همراهان کنایه کشتی هایت غرق شده است را بشنوم.و به خود آیم 

روزهای سختی دارم.اما هیچوقت کسی را نفرین نمی کنم.فقط از خدا می خواهم.درک و شعور انسانها به حدی برسد.تا در کنارهم با آرامش و صلح و صمیت زندگی کنند.وبه همدیگر احترام بگذارند.وبرای برخورداری از یک امتیاز مادی و زودگذر بر کسی ظلم نکنند.

قصه تلخ بابک شاداب فرومن از زندان امارات

بابک هم وطن مقیم بلژیک است.او در این کشور زندگی می کند.همسرش هم بلژیکی است.او در سال 2000 میلادی بابت طلبش از یک اماراتی در شهر عجمان دستگیر و به نا حق زندانی شده بود.اما مقاومت او در برابر این ظلم اماراتی ها ستودنی است.هیچوقت واخواهی خودرا حتی در زندان امارات کتمان نکرد.تا مستوجب عقوبتی سخت شود.

نزدیک به 68 روز در زندان همراه با شکنجه وعذاب را در امارات در شهر عجمان تحمل کرده است.او حالا با کمک دوستانش گروهی را تشکیل داده تا از هم وطنان و انسانهایی که در این کشور زندانی و شکنجه می شوند.دفاع کند.او هنوز دوره درمان خود را سپری می کند.چرا که اثرات شکنجه و تازیانه های اماراتی ها بعداز 13 سال اورا زمین گیر کرده است.برای هر بار استفاده از یک آمپول برای درمان ماهیچه ها و عضله ها و اثرات تازیانه بر کف پاهایش مبلغ زیادی را می پردازد.طوریکه فقط این آمپول برایش یک میلیون تومان آب می خورد.حالا بقیه هزینه ها سر جای خود.

مطالب وبلاکم را خوانده بود.شکنجه ها و عذاب های مرا بیشتر می دانست.تا حتما برای درمان مراجعه کنم.و گرنه کوتاهی در موردش منجربه زمین گیر شدن یا مرگم خواهد شد.می گفت همسربلژیکی اش در حین ترجمه مطالبم جهت پیگیری شکایتم توسط این عزیزان خیلی متاثر شده بود.واز این پیامد برایم خیلی ناراحت بود.ابزار شکنجه مرا خیلی بیرحمانه توصیف می کرد.چراکه نوع شکنجه مرا نسبت به خودش شدیدتر می دانست.

می گفت: در زمان زندانی بودنمان به سفارت ایران دسترسی داشتیم.وبه ما سر می زدند.اما در تعجم چطور بی خبر از همه چیز زندانی بودی و به هیچکدام دسترسی نداشتی.از این پیشامد برایم خیلی ناراحت بود.مرا ترغیب می کرد.حتما دنبال کارم باشم.و کوتاه نیایم.می گفت.تا جایی که توان داشته باشم.در این راه کمکت خواهم کرد.

من در زندان مخوف و خارج از نظارت سازمانها و گروه های بین المللی در کنار پل شیخ در ورودی ابوظبی دست راست نزدیک چهارراه وزرا بودم.همه چیز این زندان فوق امنیتی بود.برای شکنجه چشم بند می زدند.تا چهره زشتشان را نبینیم.گاهی شیطنت می کردم و از زیر چشم بند،چهره شان را در ذهنم می سپردم.هنوز چهره تک تکشان را دارم.هر روز مرور می کنم.تا مبادا از ذهنم بیرون روند.هم وطنانی هم که در این زندان بودند.با شگردهای خاص به هم پیام می دادیم.تا در صورت آزادی برای آزادی دیگران هم تلاش کنیم.من توانستم دقیقا 7 نفر از هم وطنانمان را شناسایی کنم.چرا که بیشتر زندانی ها از ایران و کشورهای جهان سومی بودند.هنوز ناله ها و ضجه های مهدی و سعید در ذهنم تداعی می شود.تا در عالم خلوت به حالشان بگریم.

شکنجه و عذابهای این روزها به حدی بود.که دیگر برای مرگ آماده شده بودم.دیگر از چیزی نمی ترسیدم.و آلان هم نمی ترسم.می گفتند.هر کجا باشی ما نیرو داریم.کشتنت برای ما مثل آب خوردن هست.حتی در میانه هم نیرو داریم.که منتظر فرمان ما هستند.می گفتند.خانوادهات را هم خواهیم کشت.باید اعتراف کنی و گرنه روزهای سختی برایت خواهیم چید.هفته دوم بود.که در زیر شکنجه اعلام کردند.خانواده ات را کشته ایم.

بابک خیلی با من درددل کرد و مرا به مقاومت و پیگیری شکایتم ترغیب کرد.تا همچنان بدنبال جمع آوری مدارک باشم.تا بتواند از من دفاع کند.

دعاجان ،در زندان امارات به جرم جاسوسی 78 روز در زندان انفرادی بودم

کسی که با دوچرخه رکاب می زند.درد و رنج هم سفر و هم رشته خودرا می داند.سایکل توریستها انسانهای بزرگواری هستند.بیشتر از دانش و اندوخته های زیادی بر خوردارند.هر چند اصطلاح عامیانه سایکل توریست ها با لقب دیوانه هادر جمعشان همراه است.اما نه آن دیوانه که همه تصور می کنند.دیوانه ای که از عشق پنهان خود تمام مصائب و مخاطره های سفر را به جان و دل می خرد.تا سوار ضعیف ترین وسیله قرن سرعت شود.و دنبال آرامش درون و ضمیر آشفته اش از سکون باشد.لذا نامیدن این نام یک شوخی با نگاه به این وجه اشتراکشان هست.

ممکن است در این مسیر با خطای راننده ای جانش را از دست بدهد.یا حوادث ناگوار دیگری برایش پیش بیاید.او قبلا این حوادث را پیش بینی کرده است.تا آرزوی برگشتن را بعداز سفر به تقدیر و مشیت خداوندی وا گذارد.

با دعاجان سایکل توریست ترکیه ای در مورد درد و رنج های سفر تابستانم به کشور امارات صحبت کردم.آنجا که به جرم واهی جاسوسی 78 روز در زندان انفرادی همراه با شکنجه و عذاب روحی و جسمی در زندان انفرادی محبوس بودم.اول فکر می کرد.شوخی می کنم.اما عکس هارا که دید.از این اتفاق پیش آمده ابراز همدردی کرد.نزدیک به چند روز بود.که درد وآثار شکنجه آزارم می داد.تا چهره خسته و درهم و افتاده ام،آینه تمام قدنمادی، قد خمیده وباور بزرگ انسانی در این راه باشد

ادامه نوشته

دوستان سایکل توریست در میانه

چند مدتی است.به پیامهای دوستان جواب نمی دهم.احتمالا خاطرات بدی را از میانه خواهند داشت.چرا که دیدن یک هم رکاب در کشوری یک نیروی ویژه به آدم می دهد.دوستان ایرانی و خارج از ایران این عزیزان را به آمدن به شهر میانه ترغیب می کنند.تا در خدمتشان باشیم.اما چند مدتی است.در گوشه کنجی هستم و زیاد آفتابی نمی شوم.وعلی رغم میل باطنی از پذیرفتنشان معذور هستم.احتمالا آنها شرایط مرا درک خواهند کرد.چراکه در فیس بوک از همه این عزیزان عذرخواهی کرده ام.

یکی از دلایل عدم پذیرش شرایط تحریم اقتصادی تحمیلی است.که در اعتراض به اینکار از دادن امکانات عذرخواهی کرده ام.دلیل دیگر تعهد شفاهی به اماکن عمومی میانه بود.هر چند در تمام میزبانی ها ،کپی پاسپورت مهمانان را جهت اطلاع تقدیم می کردیم.و مورد خلاف قانونی وجود نداشت.دلیل دیگر شرایط اقتصادی شخصی است.که هر میزبانی می توانست بار مالی زیادرا بر دوشم سنگینی کند.دلیل دیگر عدم حمایت مسئولین شهری در حداقل استفاده از خوابگاه برای این مهمانان بود.دلیل آخر نامهربانی بعضی از همشهریان میانه ای بود.که گاها فکر می کردند.بابت این میزبانی چیزی عایدمان می شود.لذا حرکتهای نا مناسبی را پیش کشیدند.که ادامه کارمارا با مشکل مواجه کرد.هر چند این کار ما فقط جنبه انسانی داشت.و بیشتر سعی می کردیم.در مقابل کسانی که از آمدن به ایران بدلیل تبلیغات بد ترس و واهمه داشتند.این تصویر را تغییر دهیم.

بنابراین ضمن عذرخواهی از تمام همشهری و هم وطنان ایرانی ، انتظار داریم در برخورد با این سایکل توریستها و انسانهای با اراده و با انگیزه همچنان از خوی و خصلت یک ایرانی که توام با مهربانی و انسان دوستی همراه است،دریغ ننمایند.

امروز چند نفر سایکل توریست زن و شوهر مهمان میانه ایها خواهند بود.

ادامه نوشته

هدیه دیگر از سیلوانا

دنیا به حرف کسی گوش می دهد که دارای اراده ای قوی است ومی داند که به کدامین سو می رود.گالیله

هدیه دیگر از سیلوانا

ادامه نوشته

با یک سایکل توریست،78 روز در مخوف ترین زندانهای جهان قسمت دهم

قسمت دهم

بی خبری از نلسون ماندلا

قبل از سفرم به امارات متحده عربی از بستری بودن ماندلا خبر داشتم.در حین رکابزنی کشور امارات متحده عربی از شارجه و دبی ابوظبی در فکر او بودم.و زندگی نامه اش را مرور می کردم.تا اینکه در چهارم شهریورماه 92 در ابوظبی به جرم واهی جاسوسی دستگیر و 78 روز را در زندان انفرادی سپری کردم.بازهم در زندان ول کنش نبودم.

بعداز تبرئه و آزادی همه اش در ذهنم بود.تا خبری از او در سایتها بگیرم.اما تا به امروز این فرصت پیش نیامد.اتفاقی امروز خبر فوتش را شنیدم.واقعا در این عمر 95 ساله اش چه کشیده بود.شاید مثل نلسون در دنیای ما خیلی افراد زندگی کنند.اما گاهی شانس با آنها نباشد و در گمنامی مطلق زندگی کنند.تا از بین آنها این نلسون ماندلا با یک بخت وپژه زاده شود و چشم جهانیان به عملکرد او دوخته شود و همگان تحسینش کنند.

 

ادامه نوشته

با یک سایکل توریست،78 روز در مخوف ترین زندانهای جهان قسمت نهم

قسمت نهم

شکنجه های تخصصی در زندان انفرادی امارات متحده عربی

روز دوم بعداز زندانی شدنم در کشور امارات متحده عربی بصورت سنتی چند نفر با باتوم دستی در یک اتاق مورد شکنجه قرار دادند.هر چه می گفتم.من سایکل توریست ویک معلم  هستم.کسی حرفم را قبول نمی کرد.این روز مرا خیلی مورد آزار و اذیت قرار دادند.تا با ویلچر مرا بعداز شکنجه به زندان انفرادی بردند.سه روز بعد پتو و تشک و بالش را از اتاقم بردند.تا در سرمای اتاق بعداز شکنجه های روزانه بمدت 18 روز روی کف سیمانی زندان انفرادی استراحت کنم.البته شکنجه ها تا 35 روزی مداوم بود.تا 15 روز مرا از خواب محروم کردند.بعداز صبحانه در خدمت یک گروه بودم.تا شکنجه شوم.بعداز ظهر در خدمت گروه دیگر بودم.شب تا صبح هم گروه دیگر بازجویی و شکنجه می کردند.اوایل از مرگ و شکنجه می ترسیدم.اما هرچه زمان می گذشت.از مرگ نمی ترسیدم.فکر می کردم.زیر شکنجه هاجانم را مفت و مجانی با اتهام واهی جاسوسی از دست خواهم داد.

در زیر شکنجه می گفتم.شما اشتباه می کنید.من حامل پیام صلح و دوستی هستم.اگر اتفاقی برایم بیفتد.ایرانیها ول کن شما نخواهند بود.چرا که دوستان خبر استارتم را در سایتها گذاشته بودند و سفارت ایران در ابوظبی از مفقود شدنم خبر داشت و قبلا از مسیرم برای آنها ردی گذاشته بودم و وزارت امورخارجه دنبال سرنخ هایی از من بود.از طرفی دیگر دوستان سایکل توریست در اروپا هم از سفرم مطلع بودند.آنها هم از سرنوشتم من راحت نخواهند گذشت.

با شگردهای خاص شکنجه می دادند.دست کش یکبار مصرف بهداشتی دستشان می کردند.وبه زیز گوش وگونه هایم سیلی می زدند.تا ردی باقی نماند.هنوز گوش چپم عوارض این شکنجه را دارد.باتومی شبیه لوله آب پلاستیکی داشتند.دور آن چسب پهن شیشه ای می پیچیدند.تا ردی باقی نماند.بصورت جوجه مرغی دستبند می زدند.تا از میله ای آویزان شوم.آنگاه به زدن شلاق ادامه می دادند.هر موقع از حال می رفتم آب سرد روی صورتم می ریختند.هنوز دست چپم عوارض این شکنجه را دارد.و بی حس شده است.بعضی مواقع قرص های مخصوصی می دادند.تا توهم و استرس داشته باشم.فکر کنم شبیه قرص های اکستازی بود.هر موقع مصرف می کردم.سبک و سرحال می شدم.

یک صندلی همه کاره بود.روی آن می نشاندند.تا نوع دیگر شکنجه را تجربه کنم.این صندلی خیلی برای نشستن کوچک بود.به کمرم فشارم زیادی وارد می شد.بالای زانوهایم شلاق می زدند.نشستن چند ساعته روی این صندلی به رانم  هم فشار می آورد.احساس می کردم.استخوانش دارد دو تکه می شود.بعداز شکنجه به زور قادر به حرکت می شدم.تا بعداز اتمام شکنجه تا زندان انفرادی چند بار بیفتم.در حین شکنجه هم چند بار افتادم.که هنوز زخم آنها قابل مشاهده هست.بعداز 35 روز دیگر ایستادن برایم سخت بودم.لرزش شدیدی داشتم.بدنم مثل تانک جنگی خشک شده بود.احساس می کردم.در حرکت مثل آنها استخوانهایم صدا می دهد.

یک شلاق مخصوص دیگر داشتند.که مثل چرخ دنده بود.به کف پاهایم که می زدند.سوز شدیدی را حس می کردم.گاها از پاهایم رد می شد و به بغل پاهایم می خورد.تا زخم عمیقش همچنان باقی بماند.و خیلی شکنجه های دیگر که انشاءالله فرصت شد همه را خواهم نگاشت.

در اعلام آنها هیچ ترسی ندارم.تا جنایت انسانهایی را عیان کنم.که بدون نگاه به واقعیت اتهام جاسوسی را می خواستند بر من تحمیل کنند.نمی دانم چه منظوری از اعتراف اجباری من عایدشان می شد.شاید بدلیل بعضی مسائل نتوانم به همه آنها اشاره کنم و از طرفی هم کسی در این راه و اثبات تخصصی اثرات این شکنجه در کنارم نباشد.اما نیک می دانم.آثار این شکنجه فرصت چند سال زندگی را به من نخواهد داد.اما مرگ را عملا دیدم و حس کردم.تا از مظلومیتم در این راه فریاد برآورم.تا همچنان پیشتاز حرکت نو در جامعه جهانی باشم.و تا آخرین نفس ازشعار صلح جهانی در این دنیای ظلم و ستم دفاع کنم.نفسم و حیاتم را در این راه در گرو خواهم گذاشت.

+ نوشته شده در  سه شنبه دوازدهم آذر 1392ساعت 22:49  توسط حسین قره داغی  |  آرشیو نظرات

خانم شیرین عبادی برنده جایزه صلح جهانی به چه بهایی

خانم شیرین عبادی ،گرفتن جایزه صلح در این دنیاآرزوی هر انسانی است.اما این کار با چه بهایی باشد.ارزش آن را دو چندان می کند.شما برای رسیدن به این آرزوپشت پا به آب و خاک و وطن خود زدی.در دامان کسانی پناه گرفتی.که برایشان عدالت معنایی ندارد.تا جایی که منافعشان تامین شود.بر بوق و کرنای خود خواهند دمید.چرا که دفاع از حقوق انسانها برایشان یک بازی یک طرفه هست.شما هم نقش بوقشان را بازی کردید.تا یک روزی تاریخ مصرفتان تمام شود.می دانید در حق مردم ایران چه گناه نا بخشودنی مرتکب شدی.می توانستی قلمت را در جای دیگر پر ارزش کنی.اما در جایی پا گذاشتی که نشان بدهد، طعمه شیرانی باشی .تا در پناه گذرا،یک روزی اگر گرسنه شدند.بر تو هم رحم نخواهند کرد.

هنجارشکنی در جامعه ای که زندگی می کنی در هیچ جوامعی پسندیده نیست.حتی در جوامع ابتدایی و سنتی این قانون پابرجاست.شاید باشند کسانی که در مجموعه کوتاهی کنند.اما دلیل نمی شود.جایی که نشستی ،گرفتار در طوفانی، نشسته در قایقی آن را سوراخ کنی.

امیدوارم بر گذشته خود نگاه ویژه ای کنی.تا به خط آخر نرسیده دوباره به جامعه مهربان و انساندوست باز گردی و قلم ماندگاری را به رقص در بیاوری و از حقوق ایرانیان در کشورهای دیگردفاع کنی.می دانی،هم وطنان ایرانی بی گناه در زندانهای خارج از ایران دارند.شب و روز زیر شکنجه فریاد کمک و دادرسی سر می دهند.من این مظلومیت را در زندان امارات متحده عربی تجربه کردم.آنجا که در زندان امنیتی و مخوف امارات دور از نظارت سازمانها و گروههای جهانی اعتصاب غذا می کنندو ناله و ضجه هایشان دل هر انسانی را می آزارد.بدتر از آن به زور به آنها غذا خورانده می شود.گاها برای آنها برای شکنجه بیشتر سرم وصل می شود.

شاید اینها دوستان دوستان شما باشند.و خط قرمزی برای شما باشد.آنوقت به ظاهر نیت خوب و پاکتان کجا رفته است.تا کشور خودر امتهم بکنی.تا شک همه در نیت دریافت جایزه و اهدافتان عیان شود.به خود آیید و در این راه انسانی مادیات را فدای اخلاقیات انسانی بکنید.

ادامه نوشته

با یک سایکل توریست،78 روز در مخوف ترین زندانهای جهان قسمت هشتم

قسمت هشتم

از تاریخ جمعه بیست و چهارم  آبانماه 92  تا تاریخ  سه شنبه دوازدهم آذرماه 92 مطالب نوشته شده بعداز آزادی

مهمانی که 81 روز مرا از روشنایی خورشید محروم کرد

کشورامارات متحده عربی از کشورهای زیبایی است.که در این چند سال به یک کشور جذاب و توریستی تبدیل شده است.تبلیغات فراوان و وجود پتانسیلهای خاص توریست های زیادی را به این کشور مسلمان کشانده است.تا روز های خوبی را با امکانات موجود در این کشور در همه رشته ها فراهم بیاورد.در حالیکه روی بد آن شاید قابل تصور نباشد.

امسال در ادامه برنامه ام،این کشور را انتخاب کردم.تا بدترین خاطره یک دوچرخه سوار و سایکل توریست را رقم بزنم.تا به رکورد هایم تا در جای دیگر و با موضوع دیگر اضافه کنم و خوش باور یک حرکتی باشم که مرگ و زندگی مجدد را برایم تداعی کند.به جرم واهی جاسوسی دستگیر شدم و در مخوف ترین زندان برای اولین بار در عمرم 78 روز از همه چیز محروم باشم.عذاب ها و شکنجه این روزها دست آورد آن باشد.تا آخر عمر 50 درصد از سلامتی خودتاوان بدهم.واولین سایکل توریست نگون بخت جهانی باشم.این رکوردها حاصل این حرکت بود.

- 81 روز محروم از تلؤلو نور خورشید

- 18 شبانه روز محروم از امکانات ساده استراحت و خوابیدن روی کف زندان انفرادی در هوای سرد زندان(سیستم سرمایی زندان)

- عدم ارتباط با جهان خارج و خانواده و سفارت ایران در ابوظبی

- نداشتن هم صحبت در این مدت

-35 روز عذاب و شکنجه مداوم و شبانه روز بدون خواب

- 15 روز بدون خواب

و....

و چند رکورد دیگر که دوستان اماراتی ناخواسته به من کمک کردند.تا با ساده ترین راه و بدترین گزینه به آنها دست پیدا کنم.انشاءالله در فرصت های مناسب در این مورد بیشتر صحبت خواهم کرد.اما عوارض این حرکت سالها از نظر جسمی و روحی مرا رنج خواهد داد.چرا که هنوز از نظر جسمی در شرایط سختی قرار دارم.

تشکر ویژه از وزارت امورخارجه و سفارت ایران در دبی

بعنوان یکی دیگر از پرچمداران جامعه سایکل توریست ایرانی با شعار تلاش و باور یک ایرانی برای صلح جهانی چند سالی است.فعالیت می کنم.در ادامه برنامه ام در تعطیلات تابستان امسال برنامه ویژه ای داشتم.تا به حرکتهایم در تعطیلات تابستان در کنار معلمی ادامه بدهم.اما حادنه بدی اتفاق افتاد بعداز شش روز رکابزنی در امارات شهر ابوظبی یک روز بعداز آخرین مطلبم در امارات به جرم واهی جاسوسی در چهارم شهریور 1392دستگیر شدم.

تحمل بار این اتهام خیلی سنگین بود.تنها مرجعی که می توانست مرا از این گرداب نجات دهد.وزارت امور خارجه ایران بود.که با درایت و آگاهی به نحو احسن بعداز تحمل مرارتها و عذابها مرا آزاد کردند.

جا دارد از تلاشهای عزیزان و شیر مردان وزارت امور خارجه ایران و سفارت ایران در ابوظبی و کنسولگری ایران در دبی تشکر و قدر دانی نمایم.امیدوارم برای آزادی دیگر عزیزان هم وطن در این زندان هم تلاش نمایند.

مابین مرگ و زندگی ،با آزادی در ماه محرم

صبح لباسهای شخصی ام را در یکی از مخوف ترین و با امنیت ترین زندانهای جهان در کشور امارات متحده عربی آوردند.به حمام و دستشویی بردند.تا لباسهای مخصوص زندان را کنار بگذارم.تا نزدیک ظهر در انتظار بودم.هنوز نمی دانستم چه خبری هست.احتمال می دادم 50 درصدیا برای اعدام ویا برای انداختن از روی پل می برند.چون زمزمه اش بود.40 درصدیا اینکه برای زندان عمومی می برند.10درصدیا هم دارم آزاد می شوم.این افکارمرا می رنجاند.تا همچنان در یک عالم ویژه با خدای خود باشم.

بعداز انجام مراحل اداری سوار ماشین مخصوص حمل زندانی کردند. دست بند زدند.چشم بند هم زدند.داخلش خیلی تاریک بود.بعداز 20 دقیقه حدودا ماشین در جایی توقف کرد.این بیست دقیقه برایم خیلی سخت گذشت.هنوز نمی دانستم.کجا می برند.از ماشین پیاده کردند.چشم بندرا باز کردند.احساس کردم.نظریه سومم دارد شکل می گیرد.

با وضعیت جسمی بدی حرکت می کردم.فرصت ندادند.تا کفشهایم را بپوشم.با دمپایی زندانی که لای انگشتی چینی بود.در حرکت بودم.فرودگاه ابوظبی بود.با آن وضعیت مسافرهای شیک که در تردد بودند.با یک نگاه ویژه مرا بر انداز می کردند.

سومین نفر بعداز یک خانواده بودم.که مردش سوار ویلچر بود.ردیف 21 آخر هواپیمانشستم .هنوز شک داشتم.از مسافر جلویی پرسیدم.فارسی بلدید.دیدم.جواب نداد.به انگلیسی گفتم.با تاکید گفت.آره فارسی بلدم.پرسیدم.تهران می رویم.گفت آره به طرف تهران پرواز می کند.خیالم تخت شد.چرا که هنوز نگران بودم.مبادا به طرف سوریه برود.چون در حین... گفته بودند.به سوریه می فرستیم.و...

شب سه شنبه 21/8/92 غروب به تهران رسیدم.اولش فکر می کردم.13 آبان است.اما فهمیدم.در شمارش اشتباه کره ام.

این خاطره در آینده کامل تر خواهد شد

فوری در زندان امارات در اعتصاب غذایم به من کمک کنید

زندانی شماره 154 چند مدتی است که به اعتصاب غذا دست زده است.یک هفته ای صدای ضجه و ناله او در سالن زندان انفرادی پیچیده می شود.گاها به او سرم می بستند.و با زور به او غذا می دادند.در حالیکه این هم وطن ایرانی نمی داند.این زندان امنیتی است و هیچ سازمان و گروه بین المللی به آن نظارت ندارد.اما شهامتش ستودنی بود.

از تمام هم وطنان انتظار دارم در شبکه های اجتماعی به کمک این هم وطنان بشتابند.چرا که هیچ کس از او خبری ندارد.به زبان ترکی تسلط دارد.و احتمالا اسمش سعید است.

هم وطن دیگر با شماره 150 زندانی دیگر است.اسمش مهدی است.لهجه زبانی اش به تهرانی ها می خورد.ترکی هم خوب صحبت می کرد.

وچند زندانی هم وطن دیگر هم بودند.که یکی را فقط تشخیص دادم.اصفهانی است.دو نفر دیگر را نشناختم.این زندان فوق العاده امنیتی و به صورت انفرادی است.کسی همدیگررا نمی بیند.برای ترددوعذاب و شکنجه از چشم بند استفاده می کنند.